TITULLI:
Mbrojtja e të drejtës për jetën private dhe familjare si bazë për lejen e qëndrimit për mbrojtje të veçantë – Gjykata e Bolonjës, Vendimi nr. R.G. 4732/2023, datë 3 prill 2025
Përmbledhje:
Gjykata e Bolonjës, me vendimin e saj të datës 3 prill 2025, ka pranuar padinë kundër mohimit të lejes së qëndrimit për mbrojtje të veçantë, duke i njohur paditëses të drejtën për këtë formë mbrojtjeje në përputhje me nenin 19, pika 1.1, të Dekretit Legjislativ nr. 286/1998, sipas versionit në fuqi para hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit “Dekret Cutro”. Gjykata ka vlerësuar se largimi i paditëses nga territori italian do të sillte një cenim serioz të së drejtës për jetën private dhe familjare të garantuar nga neni 8 i KEDNJ-së.
Teksti i artikullit:
Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i datës 3 prill 2025 (nr. R.G. 4732/2023) ofron një mundësi të rëndësishme për të reflektuar mbi kuptimin dhe fushën e zbatimit të nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, në lidhje me mbrojtjen e veçantë. Ky vendim rithekson rëndësinë themelore të së drejtës për jetën private dhe familjare si një kriter i pavarur dhe i mjaftueshëm për njohjen e kësaj mbrojtjeje, edhe në mungesë të rrezikut konkret në vendin e origjinës.
Në rastin konkret, paditëses i ishte refuzuar kërkesa nga ana e Komisariatit të Policisë, në bazë të një opinion negativ të Komisionit Territorial, për mungesë të dukshme të integrimit social ose familjar. Megjithatë, gjatë gjykimit, u vërtetua një situatë integrimi të thellë në territorin italian: prani e vazhdueshme që nga viti 2018, bashkëjetesë fillimisht me hallën dhe më pas me bashkëshortin, punësim i rregullt, banesë e mëvetësishme, zotërim i gjuhës italiane dhe shtatzëni në vazhdim.
Gjykata ka dhënë peshë të veçantë marrëdhënieve reale të krijuara nga paditësja në shoqërinë italiane dhe, duke iu referuar praktikës gjyqësore të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut dhe të Gjykatës së Kasacionit Italian (nr. 24413/2021; nr. 7861/2022; nr. 9080/2023), ka nënvizuar se mbrojtja e nenit 8 të KEDNJ-së shtrihet jo vetëm te lidhjet familjare të mirëfillta, por edhe te marrëdhëniet emocionale, sociale dhe profesionale. Në këtë kontekst, rrënjosja e individit në territor përbën një kufizim të vlefshëm për autoritetet shtetërore në ushtrimin e kompetencës së dëbimit, përveç në rastet e rrezikut të lartë për sigurinë publike.
Me rëndësi është edhe fakti që gjykata ka vlerësuar shtatzëninë si një gjendje të veçantë të brishtësisë personale që kërkon mbrojtje të shtuar, në përputhje me parimet e dinjitetit njerëzor.
Gjithashtu, gjykata ka vlerësuar se, në zbatim të nenit 7, pika 2, të Dekretit Ligjor nr. 20/2023 (Dekreti Cutro), në këtë rast duhet të zbatohet ligji i mëparshëm. Kështu, leja e qëndrimit e njohur për paditësen ka afat dyvjeçar, është e konvertueshme në leje pune dhe e rinovueshme, duke garantuar stabilitet të vërtetë ligjor dhe profesional.
Në përfundim, ky vendim kontribuon në pasurimin e interpretimit material të nenit 19, pika 1.1, të T.U.I.-së, duke përforcuar se mbrojtja e veçantë nuk është një masë e jashtëzakonshme, por një mjet juridik thelbësor për mbrojtjen e dinjitetit dhe identitetit të emigrantit të integruar në Itali.
Avv. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it
Nessun commento:
Posta un commento