Refuzimi i konvertimit të lejes së qëndrimit sezonal në punë të zakonshme për mungesë të ditëve minimale të punës: vendim i ligjshëm sipas Gjykatës Administrative të Pulias Koment mbi vendimin e TAR Puglia – Seksioni III – nr. 809/2025, R.G. nr. 602/2024, i depozituar më 12 qershor 2025

 Refuzimi i konvertimit të lejes së qëndrimit sezonal në punë të zakonshme për mungesë të ditëve minimale të punës: vendim i ligjshëm sipas Gjykatës Administrative të Pulias

Koment mbi vendimin e TAR Puglia – Seksioni III – nr. 809/2025, R.G. nr. 602/2024, i depozituar më 12 qershor 2025

Në kontekstin e të drejtës së emigracionit ekonomik, konvertimi i lejes së qëndrimit nga punë sezonale në punë të zakonshme përbën një mundësi të kushtëzuar nga përmbushja e kritereve të përcaktuara rreptësisht nga ligji. Me vendimin nr. 809/2025, Gjykata Administrative Rajonale për Puglinë (Seksioni i Tretë) ka konfirmuar ligjshmërinë e refuzimit të një kërkese për konvertim për mungesë të përmbushjes së pragut minimal të ditëve të punës, duke theksuar rëndësinë e kriterit objektiv prej "39 ditësh pune brenda tre muajve".

Rasti kishte të bënte me një punëtor bujqësor joshqiptar, i cili kishte kryer 42 ditë pune të shpërndara në pesë muaj. Kërkesa për konvertimin e lejes së qëndrimit, paraqitur pranë Sportelit Unik për Emigracionin në Bari, ishte refuzuar për shkak se nuk ishte përmbushur kërkesa për të paktën 39 ditë pune brenda një periudhe tremujore, sipas qarkores ndërministriale nr. 5969 të datës 27 tetor 2023.

Gjykata vuri në dukje se neni 24, paragrafi 10 i dekretit legjislativ nr. 286/1998 lejon konvertimin vetëm nëse aktiviteti punës është zhvilluar “për të paktën tre muaj”, dhe se, në sektorin bujqësor, ky kusht përkthehet në kryerjen e 39 ditëve pune brenda tremujorit përkatës, në mënyrë të vazhdueshme dhe të siguruar. Për rrjedhojë, përmbushja e këtij kushti vlerësohet jo vetëm mbi bazën e numrit të ditëve, por edhe të përqendrimit të tyre në një periudhë të përcaktuar kohore.

Në vendim, gjykata theksoi natyrën jo-subjektive të të drejtës për hyrje dhe qëndrim për arsye pune: emigracioni për punë i nënshtrohet një sistemi lejesh, i cili është pjesë e një politike shtetërore për menaxhimin e flukseve migratore, siç përcaktohet edhe në të drejtën e Bashkimit Evropian (neni 79 paragrafi 5 i TFUE).

Ky vendim është në vazhdën e një linje jurisprudence të konsoliduar nga i njëjti seksion (p.sh. vendimi nr. 45/2025), ku theksohet se administrata është e detyruar të zbatojë kushtet e parashikuara nga legjislacioni dhe rregulloret përkatëse, pa hapësirë për diskrecion kur mungojnë parakushtet ligjore. Gjykata mori gjithashtu në konsideratë mendimin teknik të dhënë nga Inspektorati Territorial i Punës.

Kërkesa u hodh poshtë, me kompensim të shpenzimeve gjyqësore, dhe gjithashtu u shpall e papranueshme kërkesa për ndihmë juridike falas, për mungesë të dokumentacionit (nuk u paraqit certifikata konsullore për të ardhurat në vendin e origjinës ose deklarata përkatëse).

Ky vendim rikonfirmon se e drejta për punë, megjithëse e njohur nga Kushtetuta dhe konventat ndërkombëtare, nuk përkthehet automatikisht në një të drejtë për marrjen ose konvertimin e lejes së qëndrimit në mungesë të kushteve të përcaktuara në mënyrë eksplicite nga legjislacioni dhe praktika administrative.

Avv. Fabio Loscerbo
Avokat – Ekspert në të drejtën e emigracionit dhe administrative