Kur premtimi për një punë nuk mjafton: TAR Lazio sqaron kufijtë e lejes së qëndrimit për pritje punësimi
Botuar më 5 nëntor 2025
Gjykata Administrative Rajonale e Lazios, me vendimin nr. 19426/2025 (Seksioni I Ter, R.G. 9173/2022), ka theksuar një parim themelor në të drejtën e emigracionit: leja e qëndrimit për pritje punësimi mund të lëshohet vetëm pas përfundimit të një marrëdhënieje pune të vërtetë, dhe jo mbi bazën e një premtimi të thjeshtë për punësim.
Çështja kishte të bënte me padinë e një shtetaseje të huaj kundër Prefekturës së Romës, e cila kishte refuzuar kërkesën e saj për rregullim në bazë të nenit 103 të Dekretit “Rilancio” (D.L. 34/2020). Prefektura kishte konstatuar se marrëdhënia e punës e deklaruar nuk ishte formalizuar dhe nuk ishte komunikuar tek autoritetet kompetente.
Paditësja pretendonte se kishte punuar si pastruese dhe se kishte paguar kontributet përmes një sindikate. Megjithatë, gjykata theksoi se pagesa e kontributeve nuk mjafton për të provuar ekzistencën e një marrëdhënieje pune, në mungesë të dokumenteve zyrtare si komunikimi detyrues në Ministrinë e Punës, njoftimi në INAIL, apo nënshkrimi i kontratës së qëndrimit.
Duke iu referuar vendimeve të mëparshme të Këshillit të Shtetit (vendimi nr. 6979/2021) dhe të vetë TAR Lazio (vendimi nr. 7458/2021), gjykata sqaroi se “pritja e punësimit” është një institucion juridik që presupozon humbjen e një pune reale, dhe jo një premtim për punë. Me fjalë të tjera, leja e qëndrimit për pritje punësimi mund të jepet vetëm atyre që kanë humbur një punë të rregullt, jo atyre që nuk e kanë filluar kurrë.
Vendimi konfirmon një qëndrim gjyqësor të rreptë ndaj kërkesave për rregullim të bazuara në marrëdhënie pune të parregullta apo vetëm të premtuara. Gjykata kujtoi se procedura e legalizimit nuk mund të përdoret për të marrë një leje qëndrimi në mungesë të kushteve të kërkuara nga ligji.
Në përfundim, gjykata hodhi poshtë padinë dhe urdhëroi paditësen të paguajë shpenzimet gjyqësore.
Në përmbledhje: për të përfituar lejen e qëndrimit për pritje punësimi, është e nevojshme të provohet ekzistenca dhe përfundimi i një marrëdhënieje pune të vërtetë, sipas nenit 22 të Ligjit të Unifikuar për Emigracionin (D.Lgs. 286/1998). Një premtim pune, edhe nëse është i dokumentuar, nuk mjafton për të krijuar të drejtën e qëndrimit.
Nessun commento:
Posta un commento