Vonesat e gjata në procedurat e zakonshme të azilit: mësimet nga vendimi Zimir i Gjykatës së Drejtësisë së BE-së

 

Vonesat e gjata në procedurat e zakonshme të azilit: mësimet nga vendimi Zimir i Gjykatës së Drejtësisë së BE-së

Vendimi i fundit në çështjen Zimir (C-662/23) i Gjykatës së Drejtësisë së Bashkimit Evropian sjell një pikë shumë të rëndësishme për këdo që përballet çdo ditë me problemin e vonesave në procedurat e zakonshme të kërkesave për mbrojtje ndërkombëtare. Gjykata u thirr të interpretonte nenin 31 të Direktivës 2013/32/UE, i cili parashikon se kërkesa për azil duhet të shqyrtohet brenda gjashtë muajve, me mundësinë e zgjatjes vetëm në rrethana të jashtëzakonshme. Gjykatësit sqaruan se zgjatja e këtij afati nuk është automatike dhe nuk mund të justifikohet me arsye të përgjithshme si grumbullimi i dosjeve apo mungesa strukturore e burimeve administrative. Direktivës i lejohet vetëm një shtyrje e kufizuar, deri në pesëmbëdhjetë muaj gjithsej, dhe kjo vetëm në rast se ka një fluks të papritur dhe të njëkohshëm kërkesash ose në raste individuale të jashtëzakonshme.

Ky sqarim është i rëndësishëm sepse vë në pikëpyetje “normalizimin” e vonesave që karakterizojnë shumë procedura në Itali. Shpesh ndodh që të kalojnë dy ose tre vjet nga formalizimi i kërkesës deri tek thirrja për intervistë përpara Komisionit Territorial. Gjatë kësaj periudhe, kërkuesi i azilit jeton në një gjendje pezullimi, me një leje qëndrimi të përkohshme që i lejon të qëndrojë dhe të punojë, por pa stabilitetin juridik dhe shoqëror që duhet t’i garantojë një vendim i shpejtë. Pritja e gjatë ndikon në mundësinë për të gjetur punë të qëndrueshme, për të konsoliduar marrëdhënie familjare e shoqërore dhe e kthen vonesën procedurale në një dëm ekzistencial të vërtetë.

Vendimi evropian ofron kështu një mjet mbrojtës konkret: nuk bëhet fjalë vetëm për të kundërshtuar ngadalësinë administrative, por për të denoncuar shkeljen e një të drejte procedurale të sanksionuar nga e drejta e Bashkimit Evropian. Administrata nuk mund të justifikohet më me mungesën e stafit apo me akumulimin e çështjeve, sepse këto arsye hyjnë në menaxhimin normal dhe nuk përbëjnë rrethana të jashtëzakonshme. Për avokatët, kjo do të thotë se mund të mbështeten para gjykatave duke argumentuar se çdo procedurë që zgjat për vite nuk është në përputhje me të drejtën evropiane dhe se kërkuesit kanë të drejtë për një vendim brenda një afati të arsyeshëm.

Në kontekstin italian, ku vonesat e Komisioneve Territoriale janë pothuajse të zakonshme, vendimi Zimir merr një vlerë të menjëhershme praktike. Ai kujton se shtyrja e afateve nuk është një çështje neutrale, por një shkelje që e privon kërkuesin nga garancitë themelore. Përdorimi i këtij jurisprudence në procedurat kombëtare mund të bëhet vendimtar për të nxitur autoritetet të marrin vendime më të shpejta dhe për të forcuar argumentet në ankimet kundër vendimeve të lëshuara pas pritjeve të pajustifikuara shumëvjeçare. Në fund, Gjykata e Drejtësisë i rikthen rëndësinë parimit të efektivitetit, duke riafirmuar se azili nuk është vetëm një e drejtë materiale, por edhe një procedurë që duhet të zhvillohet brenda afateve të caktuara dhe të arsyeshme.

✍️ Avv. Fabio Loscerbo

Heqja e lejes së qëndrimit afatgjatë të BE-së: TAR Lazio rrëzon ankesën

 Heqja e lejes së qëndrimit afatgjatë të BE-së: TAR Lazio rrëzon ankesën

Gjykata Administrative Rajonale e Lazios (Seksioni i Parë Ter), me vendimin nr. 15983/2025, ka rrëzuar ankesën kundër vendimit të Policisë së Romës për të revokuar lejen e qëndrimit të BE-së për qëndrues afatgjatë. Ky vendim trajton një çështje me rëndësi të madhe në të drejtën e emigracionit: balancimin mes mbrojtjes së rendit publik dhe të drejtave të integrimit shoqëror e familjar të të huajve.

Ankuesi kishte pretenduar se Policia e Romës ishte kufizuar vetëm në përmendjen e dënimeve penale ndaj tij, pa kryer një vlerësim të plotë të gjendjes së tij personale, familjare dhe profesionale. Në mbrojtje u theksuan lidhjet familjare (bashkëshortja gjermane dhe fëmija), aktiviteti tregtar në sektorin e frutave e perimeve dhe rrënjosja sociale në komunën e Ariccia. Sipas tij, revokimi binte ndesh me nenin 5 të Dekretit të Unifikuar për Emigracionin, që detyron marrjen në konsideratë të lidhjeve familjare dhe kohëzgjatjen e qëndrimit, si dhe me nenin 9 që kërkon një vlerësim të veçantë për rrezikshmërinë shoqërore.

Megjithatë, gjykata e konsideroi vendimin e Policisë së Romës të motivuar dhe në përputhje me ligjin, duke vlerësuar se dënimet për veprat penale të lidhura me substanca narkotike përbëjnë tregues të mjaftueshëm të rrezikshmërisë shoqërore, sidomos kur lidhen me kontaktet me krimin e organizuar. Gjykata sqaroi se zotërimi i një leje qëndrimi afatgjatë nuk përbën një “imunitet” nga vlerësime negative në rast shkeljesh të rënda të ligjit.

Sipas vendimit, administrata kishte dhënë arsye të mjaftueshme për vendimin e saj, veçanërisht duke marrë parasysh kontrastin mes vlerësimit pozitiv fillestar për integrimin dhe dënimit penal të mëvonshëm. Gjithashtu u theksua se marrëdhënia familjare, ndonëse e qëndrueshme, nuk kishte marrë ende vlerë juridike të detyrueshme në momentin e revokimit.

Ky vendim riafirmon një parim thelbësor: leja e qëndrimit afatgjatë të BE-së mund të revokohet mbi bazën e dënimeve penale të rënda, edhe nëse ekzistojnë lidhje familjare apo shoqërore.

Vendimi përbën një precedent të rëndësishëm për jurisprudencën në fushën e emigracionit, duke konfirmuar prirjen për të privilegjuar sigurinë publike mbi integrimin shoqëror kur bëhet fjalë për shkelje penale të rënda.

Avv. Fabio Loscerbo

Leje qëndrimi për punë të pavarur: TAR Lazio konfirmon refuzimin e Policisë së Romës

 Leje qëndrimi për punë të pavarur: TAR Lazio konfirmon refuzimin e Policisë së Romës

Gjykata Administrative Rajonale e Lazios (Seksioni i Parë Ter) me vendimin nr. 16023/2025 ka rrëzuar padinë kundër refuzimit të kërkesës për leje qëndrimi për punë të pavarur, të lëshuar nga Policia e Romës. Ky vendim nënvizon edhe një herë rëndësinë thelbësore të rezidencës së rregullt të regjistruar në gjendjen civile si kusht i domosdoshëm për dhënien e lejes së qëndrimit.

Çështja lidhet me një akt të Policisë së Romës që kishte refuzuar kërkesën për shkak të mungesës së provës së rezidencës, pasi kërkuesi ishte fshirë nga regjistrat e komunës së Romës për shkak të pamundësisë për t’u gjetur, si dhe për shkak të mosparaqitjes së dokumentacionit që provon një strehim të qartë dhe të qëndrueshëm. Në këto rrethana, gjykata e konsideroi të pabazuar ankesën.

Gjykatësit theksuan se vendimi i Policisë së Romës ishte i motivuar dhe në përputhje me ligjin, pasi kushti i rezidencës nuk mund të konsiderohet një formalitet, por përbën një element thelbësor për të vërtetuar qëndrueshmërinë në territor dhe rregullsinë e pozitës së aplikantit.

Gjykata gjithashtu deklaroi se mosmarrja e njoftimit paraprak të refuzimit nga ana e aplikantit nuk ka ndikim, pasi ai ishte dërguar në adresën e dhënë prej tij, duke theksuar se mungesa e dokumenteve të kërkuara ishte vetë e mjaftueshme për të justifikuar refuzimin.

Ky vendim riafirmon një parim themelor në fushën e emigracionit: pa një rezidencë të rregullt dhe të dokumentuar në gjendjen civile, nuk mund të merret leja e qëndrimit për punë të pavarur.

Për qytetarët e huaj që synojnë të fillojnë një aktivitet të pavarur në Itali, ky vendim është një paralajmërim i rëndësishëm: duhet siguruar jo vetëm rregullsia e titujve profesionalë dhe ekonomikë, por edhe përputhshmëria e plotë me kushtet e rezidencës të përcaktuara nga ligji.

Avv. Fabio Loscerbo

Shtetësia italiane dhe rezidenca fiktive: TAR Lazio anulon refuzimin e Prefekturës së Romës

 Shtetësia italiane dhe rezidenca fiktive: TAR Lazio anulon refuzimin e Prefekturës së Romës

Gjykata Administrative Rajonale e Lazios, Seksioni i Pestë Bis, me vendimin nr. 16317/2025, pranoi padinë e një shtetasi të huaj kundër dekretit të Prefekturës së Romës, e cila kishte shpallur të papranueshme kërkesën e tij për shtetësinë italiane me natyralizim. Ky vendim shënon një pikë të rëndësishme në debatin juridik mbi çështjen e rezidencës “virtuale” ose “fiktive”, që përdoret nga shumë komuna për të garantuar regjistrimin në gjendjen civile të personave pa banesë të qëndrueshme.

Prefektura kishte refuzuar kërkesën duke argumentuar se rezidenca në një adresë konvencionale – në këtë rast “Via Modesta Valenti” – nuk përmbushte kushtin e rezidencës së ligjshme dhe të vazhdueshme të parashikuar nga neni 9 i ligjit nr. 91/1992. Por Gjykata e anuloi vendimin, duke theksuar se, sipas jurisprudencës së konsoliduar, regjistrimi në gjendjen civile, edhe përmes një adrese fiktive, është plotësisht i vlefshëm për të përmbushur këtë kusht për shtetësinë.

Kolegji theksoi se:

• rezidenca e ligjshme përkon me rezidencën e regjistruar në gjendjen civile, siç parashikohet nga DPR nr. 572/1993;

• regjistrimi “virtual” është një instrument i njohur nga ligji për gjendjen civile dhe nga qarkorja e Ministrisë së Brendshme e datës 18 maj 2015, i destinuar për të mbrojtur të drejtat themelore të personave pa banesë fikse;

• regjistrimi i tillë nuk shmang detyrimet e sigurisë, pasi qytetari ka ende detyrimin për të qenë i gjurmueshëm dhe për t’iu nënshtruar kontrolleve periodike të komunës.

Gjykata gjithashtu theksoi se një interpretim tepër i ngushtë nga ana e prefekturave do të rrezikonte të krijonte pabarazi trajtimi në territorin kombëtar, duke shkelur parimet e barazisë dhe të funksionimit të mirë të administratës publike.

Me këtë vendim, Gjykata i kërkon Prefekturës së Romës të rishqyrtojë kërkesën për shtetësi sipas parimeve të shpjeguara, duke riafirmuar të drejtën për regjistrim në gjendjen civile dhe qëndrueshmërinë e rezidencës edhe për ata që jetojnë në kushte banimi të paqëndrueshme.

Ky vendim përfaqëson një precedent të rëndësishëm për mijëra shtetas të huaj që kanë paraqitur kërkesa për shtetësi dhe që rezultojnë të regjistruar në adresa fiktive, shpesh e vetmja rrugë për të pasur qasje në të drejtat themelore dhe shërbimet sociale.

Avv. Fabio Loscerbo

TEMA: Mbrojtja speciale dhe detyrimi për të vlerësuar integrimin

TEMA: Mbrojtja speciale dhe detyrimi për të vlerësuar integrimin

---

Abstrakti

Ky artikull analizon marrëdhënien midis mbrojtjes speciale dhe detyrimit të administratës për të vlerësuar integrimin shoqëror, familjar dhe profesional të të huajit në Itali, në dritën e legjislacionit në fuqi dhe jurisprudencës më të fundit. Vëmendja përqendrohet te evolucioni gjyqësor që e ka shndërruar mbrojtjen speciale në një instrument thelbësor për mbrojtjen e të drejtave themelore, si dhe te ndikimi i parimit kushtetues të proporcionalitetit në vendimet e dëbimit dhe refuzimit.

---

1. Kuadri ligjor

Neni 19 i dekretit legjislativ nr. 286/1998, i ndryshuar nga reformat deri te i ashtuquajturi Dekreti Cutro (D.L. 20/2023, i shndërruar në ligjin 50/2023), përcakton ndalimin e dëbimit të të huajit që, në rast kthimi, do të shihte të cënohen të drejtat e tij themelore për jetën private dhe familjare, në bazë të neneve 2, 3, 8 dhe 29 të Kushtetutës italiane, si dhe nenit 8 të KEDNJ.

Ky rregullim i jep një rol qendror integrimit shoqëror dhe profesional, duke pohuar se thjeshtësia formale e qëndrimit nuk mund të prevalojë mbi mbrojtjen thelbësore të personit që ka krijuar lidhje të forta e të qëndrueshme në Itali.

---

2. Roli i jurisprudencës

Jurisprudenca ka zgjeruar gradualisht fushën e zbatimit të mbrojtjes speciale, duke e interpretuar nenin 19 të TUI në dritën e parimit të proporcionalitetit: balancimi midis interesit publik për sigurinë dhe kontrollin e flukseve migratore dhe interesit individual të të huajit për të ruajtur jetën e tij private dhe familjare.

Shumë gjykata (Bolonja, Venecia, Firence, Brexia) kanë theksuar se:

kërkesa për mbrojtje speciale duhet gjithmonë të formalizohet dhe të vlerësohet, edhe nëse paraqitet në forma jo standarde;

integrimi profesional dhe familjar përbën një element përcaktues për dhënien e lejes së qëndrimit;

vërtetimi i dorëzimit të kërkesës prodhon efekte të përkohshme të ngjashme me një leje qëndrimi, duke lejuar aksesin në punë dhe shërbime.

---

3. Proporcionaliteti dhe të drejtat themelore

Parimi i proporcionalitetit, me origjinë evropiane, kërkon që dëbimi të përjashtohet sa herë që sakrifica e imponuar ndaj të huajit është e tepruar në krahasim me përfitimin e synuar nga administrata.

Veçanërisht, Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut ka sqaruar disa herë se integrimi shoqëror e familjar, kohëzgjatja e qëndrimit, sjellja e mbajtur dhe mosha e mbërritjes në vendin pritës janë faktorë thelbësorë.

---

4. Përfundime

Mbrojtja speciale, edhe pse ka qenë subjekt i kufizimeve ligjore, vazhdon të përfaqësojë boshtin qendror të sistemit të garancive për të huajt e integruar qëndrueshëm.

Ajo mishëron konkretisht nevojën për të bashkuar sovranitetin shtetëror me respektimin e të drejtave të patjetërsueshme, duke konfirmuar Italinë si një rend juridik të mbështetur në vlerat kushtetuese dhe evropiane.

---

Fjalë kyçe (SEO): mbrojtja speciale, integrimi shoqëror, dëbimi i të huajve, neni 19 TUI, e drejta e emigracionit.

---

Avv. Fabio Loscerbo

 

Gjykata e Torinos (gusht 2025): ndal praktikave diskriminuese në aksesin në procedurën e azilit

Data e publikimit: 14 shtator 2025 • Autori: Avv. Fabio Loscerbo

Grafikë 1080×1080 – “Gjykata e Torinos, gusht 2025: akses në procedurën e azilit”.

Emigracioni, e drejta e azilit, diskriminimi indirekt dhe aksesi në sportelet e policisë: vendimi i Gjykatës së Torinos (gusht 2025) ndërhyn kundër praktikave që pengojnë formalizimin e kërkesave për mbrojtje ndërkombëtare.

---

Çfarë vendosi Gjykata e Torinos

Gjykata njohu se disa praktika të Zyrës së Emigracionit të Policisë së Torinos përbënin diskriminim indirekt: kërkuesit e azilit viheshin në një pozitë të pafavorshme pa arsye objektive dhe proporcionale. Vendimi imponon:

• heqjen e praktikave diskriminuese;
• garantimin e kritereve transparente dhe të verifikueshme për aksesin në sportele;
• sigurimin e afateve të arsyeshme për formalizimin e kërkesave.

Pse është i rëndësishëm për kërkuesit e mbrojtjes

Vendimi mbron një të drejtë themelore të parashikuar nga neni 10 i Kushtetutës italiane dhe i zbatuar përmes Dekretit Legjislativ 25/2008 dhe Dekretit Legjislativ 142/2015. Në nivel të BE-së, jurisprudenca ka theksuar detyrimin e shteteve për të garantuar akses efektiv dhe të pakufizuar në procedurë (shih Çështja C-36/20, VL).

Ndikimi praktik: çfarë ndryshon në sportele

Vendimi kërkon që zyrat e policisë të miratojnë metoda të qarta aksesi (orare, sisteme prenotimi, numra ditorë) dhe njoftime transparente mbi afatet. Në praktikë:

1. Fund i radhëve të pafundme dhe listave “jozyrtare” pa kriter;
2. Gjurmueshmëri e kërkesave dhe thirrjeve;
3. Barazi në trajtim për të gjithë përdoruesit, me vëmendje të veçantë për kërkuesit e azilit.

Konteksti: problemet e raportuara në 2025

Në vitin 2025, u raportuan pritje prej muajsh për një takim në qytete të ndryshme, me pasoja të drejtpërdrejta për aksesi në mbrojtje ndërkombëtare. Vëmendja e gjykatave ndaj padive antidiskriminuese tregon një ndryshim qasjeje: e drejta e mbrojtjes dhe aksesi në zyra nuk mund të kufizohen nga praktika thjesht organizative.

Pyetje të shpeshta (FAQ)

A mund të punoj gjatë kohës që pres lejen e qëndrimit?

Po: vërtetimi i kërkesës (nxjerrje, rinovim ose konvertim) lejon qëndrimin e rregullt dhe punën. Gjithmonë verifiko të drejtat gjatë pritjes dhe ruaj vërtetimin.

Si mund të kem akses në dokumentet e dosjes sime?

Mund të paraqesësh kërkesë sipas Ligjit 241/1990 përmes PEC ose sipas procedurave të publikuara nga policia kompetente. Trego saktësisht dokumentet që kërkon.

Çfarë duhet të bëj nëse policia nuk më lejon akses në procedurë?

Mblidh prova (screenshot, PEC, numra protokolli, dëshmi). Mund të shqyrtohet ngritja e një padie antidiskriminuese për të kërkuar heqjen e praktikave të paligjshme.

Fjalë kyçe të rekomanduara (Google)

Fjalë kyçe: Gjykata e Torinos 2025; diskriminim indirekt; akses procedurë azili; zyra e emigracionit policia; e drejta e azilit neni 10 Kushtetuta; Dekreti Legjislativ 25/2008; Dekreti Legjislativ 142/2015; padi antidiskriminuese; formalizim kërkese azili; afatet në polici.

---

Autori

Avv. Fabio Loscerbo – avokat i specializuar në të drejtën e emigracionit dhe mbrojtjen ndërkombëtare. Artikull informues me karakter gazetaresk-divulgativ.

Gjykata e Torinos, gusht 2025: diskriminimi indirekt dhe e drejta e aksesit në procedurën e azilit

 Gjykata e Torinos, gusht 2025: diskriminimi indirekt dhe e drejta e aksesit në procedurën e azilit

---

Abstrakt

Në gusht 2025, Gjykata e Torinos njohu natyrën diskriminuese të praktikave të përdorura nga Zyra e Emigracionit pranë Drejtorisë së Policisë, të cilat pengonin hyrjen e kërkuesve të azilit për të formalizuar kërkesat e tyre. Ky vendim përbën një hap vendimtar në jurisprudencën italiane, duke vendosur në qendër mbrojtjen e së drejtës për azil dhe nevojën për të hequr pengesat burokratike që minojnë efektivitetin e garancive kushtetuese dhe ndërkombëtare.

---

1. E drejta e azilit dhe kuadri ligjor

Neni 10, paragrafi 3 i Kushtetutës italiane garanton të drejtën për të kërkuar mbrojtje ndërkombëtare, e cila zbatohet përmes Dekretit Legjislativ 25/2008 dhe Dekretit Legjislativ 142/2015.

Në nivel evropian, Gjykata e Drejtësisë së Bashkimit Evropian ka theksuar disa herë detyrimin e shteteve anëtare për të garantuar akses efektiv dhe të pakufizuar në procedurën e azilit (Çështja VL, C-36/20, 2021).

Megjithatë, në Itali janë shtuar ankesat për pengesa praktike: pritje të gjata, sisteme prenotimi të paarritshme, mungesë kriteresh të qarta në menaxhimin e takimeve.

---

2. Rasti i Zyrës së Emigracionit në Torino

Në Torino, individë dhe shoqata denoncuan praktika që pengonin aksesin e rregullt në procedurë, si:

• mungesa e kritereve të qarta për hyrjen në sportele;

• përjashtimi i shumë personave pa mundësi alternative prenotimi;

• pritje tepër të gjata (madje disa muaj) përpara se të formalizohej kërkesa.

Këto mënyra çuan në pasoja të pafavorshme krahasuar me të huajt e tjerë, duke u shndërruar në një pengesë reale për ushtrimin e së drejtës për azil.

---

3. Vendimi i Gjykatës së Torinos (gusht 2025)

Gjykata konstatoi se praktikat e ndjekura përbënin diskriminim indirekt, pasi vendosnin kërkuesit e azilit – një kategori e mbrojtur – në një situatë të pabarabartë pa një arsye objektive dhe proporcionale.

Vendimi parashikoi:

• njohjen e shkeljes së së drejtës së aksesit në procedurën e mbrojtjes ndërkombëtare;

• urdhërimin ndaj Drejtorisë së Policisë për të hequr praktikat diskriminuese;

• detyrimin për të zbatuar kritere transparente dhe të verifikueshme për menaxhimin e hyrjeve.

U vu theks i veçantë te neni 10 i Kushtetutës, parimi i mosdiskriminimit (neni 21 i Kartës së të Drejtave Themelore të BE-së) dhe jurisprudenca e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut mbi të drejtën për një mjet juridik efektiv.

---

4. Ndikimi juridik dhe administrativ

Vendimi i Torinos ka vlerë në disa nivele:

• Në planin gjyqësor: forcon përdorimin e padisë kundër diskriminimit si mjet për mbrojtje individuale dhe kolektive.

• Në planin administrativ: i detyron zyrat e emigracionit të garantojnë procedura të drejta e transparente, duke kufizuar hapësirat e arbitraritetit.

• Në planin shoqëror: tregon se vonesat burokratike ndikojnë drejtpërdrejt në jetën dhe të drejtat themelore të individëve.

---

5. Përfundime: një vendim me vlerë praktike

Vendimi i Gjykatës së Torinos konfirmon se e drejta e azilit është një e drejtë themelore që nuk mund të cënohet nga praktikat organizative.

Për të huajt dhe për operatorët e sektorit, ky vendim është një precedent i rëndësishëm: administrata publike është e detyruar të sigurojë mekanizma të qartë dhe të shpejtë aksesi, në mënyrë që e drejta për mbrojtje të mos mbetet vetëm në letër.

---

Avv. Fabio Loscerbo