Moscakordimi i një takimi konsullor si cenim i të drejtës për bashkim familjar
Analizë e vendimit të Gjykatës së Romës (RG nr. 54653/2024, vendimi i datës 27 shkurt 2025)
Nga: Avv. Fabio Loscerbo
Avokat i regjistruar në Regjistrin për Transparencën e Bashkimit Evropian – ID nr. 280782895721-36
1. Hyrje
Vendimi i analizuar trajton një problem të rëndësishëm në praktikën e përfaqësive diplomatike-konsullore italiane lidhur me lëshimin e vizave për bashkim familjar: mospërcaktimi i një takimi për formalizimin e kërkesës, ndonëse ekzistonte tashmë një autorizim (nulla osta) i vlefshëm. Gjykata, megjithëse nuk e ka njohur të drejtën e menjëhershme për lëshimin e vizës, e ka pranuar pjesërisht padinë, duke urdhëruar caktimin e takimit dhe legalizimin e dokumenteve, duke theksuar rëndësinë themelore të unitetit familjar në sistemin juridik.
2. Rrethanat faktike dhe procedurale
Paditësi kishte përfituar gjatë vitit 2024 një nulla osta për bashkim familjar në favor të bashkëshortes së tij, shtetase e Beninit, por rezidente në Ganë. Megjithëse kishte ndërmarrë hapa të menjëhershëm për të rezervuar një takim në Ambasadën e Italisë në Accra, të gjitha përpjekjet kishin rezultuar të pasuksesshme. Kërkesa për vizë ishte “kristalizuar” formalish, por nuk kishte pasur asnjë zhvillim administrativ. Pas një paralajmërimi formal dhe mungesës së përgjigjes nga administrata, paditësi iu drejtua Gjykatës me kërkesë për masë të përkohshme dhe për vendim përfundimtar.
Pika kritike lidhej me sjelljen e ambasadës, e cila – gjatë procedurës së legalizimit të dokumenteve – kishte vënë në dyshim kompetencën e saj territoriale për shkak të shtetësisë benineze të aplikantes, edhe pse ajo kishte rezidencë të përhershme në Ganë.
3. Vendimi i Gjykatës
Gjykata hodhi poshtë kërkesën për masë të përkohshme si dhe atë për lëshimin e menjëhershëm të vizës, për shkak të mungesës së rrezikut në vonesë (periculum in mora) dhe të mungesës së elementëve personalizues të situatës së paditësit.
Megjithatë, pranoi kërkesën për caktimin e një takimi, si hap i parë për formalizimin e kërkesës për vizë dhe legalizimin e dokumenteve. Gjykata vlerësoi si të vlefshme dhe të paraqitur në kohë kërkesën për vizë, duke theksuar se vendi i rezidencës reale të aplikantes – dhe jo shtetësia – përcakton kompetencën e përfaqësisë konsullore. Ky është një parim themelor që ndreq një praktikë të gabuar dhe të pambështetur në ligj.
4. Vlera juridike e vendimit
Vendimi përforcon dy parime të rëndësishme:
-
Kërkesa për vizë për bashkim familjar është e vlefshme dhe prodhon efekte që nga momenti i paraqitjes së saj të dokumentuar dhe të përpiktë, edhe në mungesë të një takimi të caktuar;
-
Vendi i rezidencës efektive të anëtarit të familjes jashtë vendit është kriteri përcaktues për kompetencën territoriale të përfaqësisë konsullore, jo kombësia.
Edhe pse këto parime janë të pranishme në kuadrin ligjor ekzistues, ato shpesh nuk respektohen në praktikën administrative. Gjykata saktëson se funksioni konsullor nuk mund të shmangë përgjegjësinë për të proceduar me kërkesën për vizë të paraqitur në mënyrë të rregullt, dhe nuk mund të mbështetet në kritere që nuk janë të përcaktuara me ligj.
5. Përfundime
Vendimi i Gjykatës së Romës (RG nr. 54653/2024) përbën një precedent të rëndësishëm për të gjitha rastet në të cilat neglizhenca e përfaqësive konsullore italiane pengon realisht ushtrimin e së drejtës për bashkim familjar. Edhe pse gjykata nuk ka urdhëruar dhënien e menjëhershme të vizës (duke konsideruar se procedura administrative nuk ishte ende e përfunduar), ka njohur të drejtën e paditësit për një takim zyrtar, si hap i domosdoshëm për nisjen e procedurës.
Ky vendim është një mjet i vlefshëm juridik përballë mosveprimit konsullor, që shumë shpesh përkthehet në një shkelje sistemike të të drejtave themelore, duke filluar me të drejtën për unitetin familjar, të garantuar nga nenet 29 e në vazhdim të Ligjit Italian për Imigracionin si dhe neni 8 i Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut.
Nessun commento:
Posta un commento