domenica 30 novembre 2025

Dekreti i ri i Flukseve: risitë kryesore në sistemin italian të hyrjes së punëtorëve të huaj

Dekreti-ligj i 3 tetorit 2025, nr. 146 — aktualisht në proces konvertimi parlamentar — përfaqëson një riorganizim të thellë dhe strukturor të rregullave mbi kuotat e hyrjes për punëtorët e huaj dhe, në përgjithësi, të lidhjes midis migracionit të rregullt dhe tregut të punës.
Ky nuk është një ndryshim sipërfaqësor: dekreti ridizajnon fazat procedurale, vendos kontrolle të automatizuara, zgjeron kanalet e hyrjes dhe përshtat kuadrin juridik me realitetet e reja ekonomike e demografike.

Ndërhyrja vijon rrugën e reformave të viteve 2023 dhe 2024, me synimin e qartë për të konsoliduar atë që ka funksionuar dhe për të korrigjuar pikat problematike të trashëguara.

1. Një kriter i ri për llogaritjen e afatit për nulla osta: fundi i mekanizmit të “miratimit automatik”

Një nga risitë teknike më të rëndësishme është ndryshimi i dies a quo për llogaritjen e afatit të nulla osta.
Afati nuk nis më nga data e paraqitjes së kërkesës (click day), por nga momenti kur kërkesa futet realisht brenda kuotës së disponueshme.

Më parë, mijëra kërkesa mbeteshin “jashtë kuotës” për javë të tëra, ndërkohë që afati vazhdonte të ecte, duke gjeneruar miratim automatik pa asnjë kontroll administrativ.
Mekanizmi i ri eliminon këtë anomali dhe rikthen koherencën procedurale.

2. Verifikim sistematik i deklarimeve të punëdhënësve në të gjitha kanalet e hyrjes

Një shtyllë qendrore e reformës është vendosja përfundimisht e kontrollit të automatizuar të deklarimeve të punëdhënësve.
Platforma dixhitale kryqëzon automatikisht të dhënat me Unioncamere, Agjencinë e Tatimeve, INPS dhe AgID dhe ndalon procedurën në rast mospërputhjeje.

Ky sistem — i testuar fillimisht për flukset 2025 — bëhet tani pjesë e pandashme e kuadrit juridik dhe zgjerohet në të gjitha kanalet jashtë kuotës të parashikuara nga nenet 27, 27-bis, 27-ter, 27-quater, 27-quinquies dhe 27-sexies të Kodit të Migracionit (TUI).

Kështu tejkalohet përfundimisht praktika e vetëdeklarimit pa verifikim, prej vitesh një pikë e dobët në sektorin e nënshtruar ndaj abuzimeve dhe ndërmjetësimit të paligjshëm.

3. Plotësim paraprak i detyrueshëm dhe kufi prej tre kërkesash për çdo punëdhënës

Faza e paraplotësimit — e eksperimentuar në 2025 — bëhet tani obligative dhe është kusht teknik për pjesëmarrje në click day.

Përveç kësaj, çdo punëdhënës individual mund të paraqesë maksimumi tre kërkesa në vit.
Kufiri nuk zbatohet për organizatat e punëdhënësve dhe konsulentët e punës të autorizuar, të cilët duhet të garantojnë proporcionalitetin e kërkesave me kapacitetin ekonomik dhe organizativ të ndërmarrjes.

Masa synon të frenojë përdorimin e shtrembëruar të dekretit nga subjekte që ndër vite kanë paraqitur dhjetëra apo qindra kërkesa pa pasur kapacitete reale punësimi.

4. E drejta për të punuar gjatë pritjes së konvertimit të lejes së qëndrimit

Reforma rishkruan nenin 5/9-bis TUI, duke njohur shprehimisht të drejtën për të punuar edhe gjatë procedurës së konvertimit të lejes së qëndrimit, dhe jo vetëm gjatë lëshimit apo rinovimit si më parë.

Duke marrë parasysh vonesat e njohura administrative, kjo dispozitë mbron vazhdimësinë e punësimit dhe parandalon rënien në parregullsi për arsye të pavarura nga i huaji.
E drejta kushtëzohet, si gjithmonë, me posedimin e mandatit të paraqitjes së kërkesës.

5. Kohëzgjatje njëvjeçare e unifikuar për lejet e viktimave të trafikimit, dhunës në familje dhe shfrytëzimit të punës

Dekreti harmonizon sistemin e lejeve për “raste të veçanta”, duke zgjatur nga gjashtë muaj në një vit kohëzgjatjen fillestare të lejeve të parashikuara në nenet 18, 18-bis dhe 18-ter TUI.

Po ashtu, e zgjeron të drejtën për përfitimin e Assegno di Inclusione (Ndihma e Përfshirjes) edhe për mbajtësit e lejeve të nenit 18 dhe 18-bis, përveç viktimave të shfrytëzimit të punës të mbrojtura tashmë që prej vitit 2024.
Kjo i jep forcë parimit se mbrojtja duhet të përfshijë edhe mbështetje sociale e ekonomike, jo vetëm një dokument qëndrimi.

6. Zgjatje trevjeçare për hyrjet jashtë kuotës të punëtorëve shtëpiakë

Pas fazës pilot të vitit 2025, zgjatet për periudhën 2026–2028 kanali i posaçëm jashtë kuotës për punonjësit shtëpiakë që ndihmojnë persona mbi 80 vjeç ose persona me aftësi të kufizuara.

Kjo lidhet drejtpërdrejt me presionin demografik: Italia është vendi më i plakur i Bashkimit Evropian dhe sektori i asistencës familjare mbështetet gjerësisht te punëtorët e huaj.
Zgjatja trevjeçare garanton stabilitet dhe parashikueshmëri.

7. Aktivizim i kanalit të programeve të vullnetarizmit ndërkombëtar

Kanali i hyrjes parashikuar nga neni 27-bis TUI për vullnetarët — i miratuar në 2018, por kurrë i zbatuar për mungesë të dekreteve vjetore — vihet më në fund në funksion.
Rregullimi i ri parashikon një kuotë hyrjeje çdo tre vjet, duke i dhënë shoqërisë civile mundësinë të planifikojë projekte shumëvjeçare.

8. Ribashkimi familjar: afati zgjatet nga 90 në 150 ditë

Afati për lëshimin e nulla osta për ribashkim familjar rritet nga 90 në 150 ditë.
Ky ndryshim pasqyron realitetin e verifikimeve të ndërlikuara të kërkuara dhe e harmonizon ligjin italian me kuadrin evropian, i cili lejon deri në nëntë muaj.

9. Forcim i luftës kundër shfrytëzimit: “Tavolo Caporalato” bëhet organ i përhershëm

Tavolina ndërinstitucionale kundër shfrytëzimit të punës bëhet strukturë e përhershme dhe hapet pjesëmarrja edhe për subjektet fetare të njohura ligjërisht.
Kjo pasqyron rolin praktik që këto organizata luajnë në territor, ku shpesh identifikojnë rastet e shfrytëzimit përpara institucioneve.

10. Vazhdimi i angazhimit të Kryqit të Kuq Italian në qendrën e Lampeduzës

Dekreti zgjat deri në vitin 2027 mundësinë që Ministria e Brendshme t’i besojë Kryqit të Kuq Italian administrimin e pikës së krizës në Lampeduzë.
Vendimi bazohet në rezultatet pozitive të arritura dhe nevojën për vazhdimësi operative në një pikë tejet të ndjeshme të sistemit të pritjes.

Koment përmbyllës

Dekreti i Flukseve 2025–2027 shënon një kthesë procedurale të rëndësishme: sistemi nuk mbështetet më vetëm te click day, por te kontrolli paraprak, interoperabiliteti dixhital, afatet realiste dhe kanalet e përshtatura të hyrjes.

Njëkohësisht, ai forcon mbrojtjen e kategorive vulnerabël dhe konsolidon hyrjet jashtë kuotës në sektorë që varen strukturalisht nga punëtorët e huaj.

Në tërësi, dekreti modernizon qeverisjen e migracionit të rregullt në Itali dhe e bën atë më të përshtatur me nevojat e tregut të punës dhe me një menaxhim të programuar të flukseve migratore.

Avv. Fabio Loscerbo

venerdì 28 novembre 2025

Konvertimi i lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale dhe regjimi kalimtar pas Dekret-Ligjit 20/2023 – Shënim mbi vendimin e Gjykatës Administrative të Sicilisë, Seksioni i Tretë, datë 21 nëntor 2025 (R.G. 851/2025)

TEMA: Konvertimi i lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale dhe regjimi kalimtar pas Dekret-Ligjit 20/2023 – Shënim mbi vendimin e Gjykatës Administrative të Sicilisë, Seksioni i Tretë, datë 21 nëntor 2025 (R.G. 851/2025)

Artikull akademik

Vendimi i Gjykatës Administrative të Sicilisë, Seksioni i Tretë, i publikuar më 21 nëntor 2025 në çështjen e regjistruar me numër të përgjithshëm 851/2025, përbën një kontribut të rëndësishëm në interpretimin e regjimit kalimtar të parashikuar në nenin 7 të Dekret-Ligjit 20/2023, i cili më pas u shndërrua në Ligjin 50/2023. Vendimi ka vlerë të veçantë pasi sqaron fushën e zbatimit të mundësisë së konvertimit të lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale në leje qëndrimi për punë të varur, një temë që ka krijuar mjaft debat për shkak të qasjeve të ndryshme, shpeshherë kufizuese, të ndjekura nga disa komisariate policie në territor, duke krijuar pasiguri juridike dhe pasoja të dëmshme për individët të cilëve u është njohur tashmë një rrugë reale integrimi.

Rasti mbi të cilin ka vendosur gjykata i përket një shtetasi të huaj që kishte marrë lejen e qëndrimit për mbrojtje speciale në bazë të një dekreti të Gjyqtarit të Palermos. Ai dekret kishte vlerësuar nivelin real të integrimit social e profesional të personit dhe e kishte futur mbrojtjen brenda kornizës së të drejtave themelore të garantuara nga neni 19 i Kodit të Unifikuar të Imigracionit. Sipas gjykatës civile, largimi i të huajit nga Italia do të dëmtonte në mënyrë të tepruar jetën e tij private dhe familjare. Pas marrjes së titullit, shtetasi i huaj krijoi një marrëdhënie pune të qëndrueshme dhe, në përputhje me qëllimin e institutit ligjor, paraqiti kërkesë për konvertimin e lejes në një leje pune.

Komisariati i Policisë së Palermos e refuzoi kërkesën duke argumentuar se leja ishte lëshuar në kuadër të një gjykimi për mbrojtje ndërkombëtare, dhe jo si rezultat i një kërkese të veçantë për mbrojtje speciale të paraqitur para 5 majit 2023, që sipas administratës përbënte kriterin vendimtar për zbatimin e regjimit kalimtar. Pikërisht mbi këtë interpretime gjykata ndërhyn për të ndërtuar një analizë sistematike të kornizës ligjore, duke e ndaluar qasjen selektive apo artificiale të normave.

Gjykata thekson se neni 7 i Dekret-Ligjit 20/2023 nuk bën asnjë dallim mes procedurave të ndryshme përmes të cilave mund të lëshohet një leje për mbrojtje speciale. Teksti ligjor i referohet vetëm datës së paraqitjes së kërkesës, e cila mbetet i vetmi kriter kohor i përcaktuar nga ligjvënësi. As teksti, as logjika e dispozitës dhe as dokumentet përgatitore nuk lejojnë shtimin e kushteve të tjera penguese. Gjykata i referohet në mënyrë të drejtpërdrejtë mendimit të Avokaturës së Shtetit të datës 31 maj 2024, i cili shprehet qartë se konvertimi duhet të konsiderohet i mundur për të gjitha lejet e mbrojtjes speciale të njohura nga gjykata, me kusht që kërkesat përkatëse të jenë paraqitur para 5 majit 2023. Në atë mendim theksohet gjithashtu se dallimi mes lejeve të lëshuara në bazë të nenit 19 të Kodit Unifikues dhe atyre të bazuara në nenin 32 të dekretit legjislativ 25/2008 do të përbënte shkelje të parimit të barazisë së parashikuar në nenin 3 të Kushtetutës.

Është me rëndësi të madhe fakti që gjykata ngul këmbë për unitetin strukturor të mbrojtjes speciale, duke kundërshtuar çdo fragmentim interpretativ. Pavarësisht procedurës së ndjekur, mbrojtja speciale bazohet gjithmonë në të njëjtat kritere thelbësore të parashikuara nga neni 19, i cili garanton bërthamën e të drejtave themelore të personit të huaj. Për rrjedhojë, krijimi i kategorive të ndryshme në varësi të procedurës apo natyrës së mosmarrëveshjes do të shkelte parimin e barazisë dhe do të dëmtonte vetë funksionin mbrojtës të institutit.

Vendimi i gjykatës i kushton vëmendje të veçantë edhe marrëdhënies mes gjykimit administrativ dhe vonesave të administratës. Gjykata vëren se një qasje kufizuese, si ajo e ndjekur nga komisariati, do të penalizonte pikërisht ata persona të cilët, për të fituar një të drejtë që u ishte mohuar fillimisht, janë detyruar t’i drejtohen gjykatës, shpeshherë në procese të gjata e të ndërlikuara. Lejimi që kohëzgjatja e një gjykimi të ndikojë në mundësinë për të përfituar nga regjimi kalimtar bie ndesh me parimet e procesit të rregullt dhe me vullnetin e ligjvënësit për të garantuar vijueshmëri për kërkesat e paraqitura nën regjimin e mëparshëm.

Për këtë arsye, vendimi nuk kufizohet në korrigjimin e një gabimi interpretimi, por riafirmon domosdoshmërinë e një leximi të dispozitave kalimtare në përputhje me parimet kushtetuese. Në këtë kuadër, mundësia e konvertimit të lejes së mbrojtjes speciale shërben si mjet për të konsoliduar rrugët e integrimit, të cilat mbeten një element themelor në ekuilibrin mes administrimit të flukseve migratore dhe mbrojtjes së të drejtave themelore. Ideja që një person mund të humbasë mundësinë e stabilizimit të situatës së tij të punësimit për arsye thjesht procedurale bie ndesh me logjikën dhe drejtimin e sistemit.

Në përfundim, vendimi i Gjykatës Administrative të Sicilisë merr një rëndësi që shkon përtej rastit konkret. Ai kontribuon në qartësimin e zbatimit të regjimit kalimtar, frenon interpretimet e pajustifikuara administrative dhe rikonfirmon unitetin konceptual dhe funksional të mbrojtjes speciale. Vendimi përshtatet me një tendencë gjyqësore gjithnjë e në rritje që synon mbrojtjen e besimit të ligjshëm të qytetarëve të huaj dhe forcimin e njohjes juridike të rrugëve të tyre të integrimit. Është e arsyeshme të pritet që ky orientim të vazhdojë të konsolidohet në muajt e ardhshëm, me pasoja të rëndësishme si në praktikën administrative, ashtu edhe në planifikimin personal dhe profesional të mbajtësve të mbrojtjes speciale të njohur me vendim gjykate.

Avv. Fabio Loscerbo

venerdì 21 novembre 2025

Gjykata e Romës anulon një transferim sipas Rregullores së Dublinit pas konstatimit të shkeljeve serioze të detyrimeve të informimit

Gjykata e Romës anulon një transferim sipas Rregullores së Dublinit pas konstatimit të shkeljeve serioze të detyrimeve të informimit

Në një vendim të rëndësishëm që mund të ndikojë në mënyrën se si shtetet evropiane menaxhojnë procedurat e mekanizmit të Dublinit, Gjykata e Romës ka anuluar një urdhër transferimi të lëshuar në bazë të Rregullores së Dublinit III, pasi konstatoi se kërkuesi i mbrojtjes nuk kishte marrë informacionin thelbësor që parashikohet nga legjislacioni i Bashkimit Evropian.

Vendimi, i datës 18 nëntor 2025 dhe i regjistruar me Numrin e Regjistrit të Përgjithshëm 37474/2025, ka të bëjë me një kërkues mbrojtjeje ndërkombëtare, transferimi i të cilit drejt Sllovenisë ishte urdhëruar nga Njësia e Dublinit në Itali. Gjykata arriti në përfundimin se administrata kishte shkelur garancitë themelore të informimit të parashikuara në nenet 4 dhe 5 të Rregullores (BE) nr. 604/2013, garanci që synojnë të sigurojnë transparencë, drejtësi dhe pjesëmarrje efektive në përcaktimin e shtetit përgjegjës për shqyrtimin e kërkesës së azilit.

Në qendër të vendimit qëndron intervista personale. Sipas jurisprudencës së Gjykatës së Drejtësisë së Bashkimit Evropian, kjo intervistë nuk është një formalitet administrativ, por një garanci thelbësore procedurale: ajo duhet të zhvillohet para marrjes së vendimit të transferimit, në një gjuhë që kërkuesi e kupton, në kushte konfidencialiteti, dhe duhet t’i mundësojë atij të paraqesë rrethana personale të rëndësishme. Për më tepër, autoritetet duhet të hartojnë një përmbledhje të shkruar që pasqyron saktësisht informacionet e dhëna gjatë intervistës.

Në rastin e shqyrtuar nga Gjykata e Romës, administrata paraqiti vetëm një formular standard që përmbante të dhënat personale dhe adresën e kërkuesit, pa përfshirë asnjë detaj mbi përmbajtjen e intervistës, pyetjet e bëra apo përgjigjet e dhëna. Gjykata vlerësoi se një dokument i tillë është, në aspektin juridik, i barabartë me mungesën e vetë intervistës.

Bazuar në jurisprudencën evropiane dhe italiane, mungesa e një interviste të vlefshme çon automatikisht në pavlefshmërinë e urdhrit të transferimit. Gjykata gjithashtu hodhi poshtë mundësinë që kjo shkelje të korrigjohej përmes një seance dëgjimore gjyqësore, duke argumentuar se një korrigjim i tillë do të ishte në kundërshtim me natyrën e përshpejtuar të mekanizmit të Dublinit.

Si rezultat, Gjykata deklaroi se Italia është shteti përgjegjës për shqyrtimin e kërkesës së mbrojtjes ndërkombëtare të kërkuesit.

Ky vendim përforcon një tendencë në rritje në mbarë Evropën: gjykatat kërkojnë që procedurat e Dublinit të respektojnë jo vetëm kushtet formale, por edhe garancitë thelbësore të nevojshme për mbrojtjen e të drejtave të kërkuesve të azilit. Mesazhi që del nga ky vendim është i qartë: rrugët e shkurtra procedurale nuk janë më të pranueshme në një fushë që prek drejtpërdrejt të drejtat themelore të individit.

Avv. Fabio Loscerbo

giovedì 20 novembre 2025

Ribashkimi familjar për prindërit mbi gjashtëdhjetë e pesë vjeç dhe prania e fëmijëve të tjerë në vendin e origjinës: Gjykata e Romës sqaron kushtet

Titulli i episodit:

Ribashkimi familjar për prindërit mbi gjashtëdhjetë e pesë vjeç dhe prania e fëmijëve të tjerë në vendin e origjinës: Gjykata e Romës sqaron kushtet

Podcast – E Drejta e Emigracionit
Mirëmëngjes, unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ky është një episod i ri i podcast-it E Drejta e Emigracionit.
Sot analizojmë një vendim të rëndësishëm që trajton një element shpesh vendimtar në procedurat e bashkimit familjar: situatën e prindërve që kanë kaluar moshën gjashtëdhjetë e pesë vjeç dhe rolin e fëmijëve të tjerë që vazhdojnë të jetojnë në vendin e origjinës. Bëhet fjalë për vendimin e Gjykatës së Romës, Seksioni për të Drejtat e Personit dhe Emigracionin, të depozituar më 20 nëntor 2025, në çështjen e regjistruar me numrin 27916 të vitit 2025.

Rasti kishte të bënte me një shtetas maroken, mbajtës të lejes së qëndrimit afatgjatë të Bashkimit Evropian, i cili kishte marrë nga Sportello Unico per l’Immigrazione në Prefekturën e Rovigos autorizimin për bashkimin e të dy prindërve. Megjithatë, Ambasada e Italisë në Marok refuzoi vizën hyrëse për nënën, duke argumentuar se nuk ishin provuar kërkesat e nenit 29 të Kodit të Emigracionit.

Gjykata e konfirmoi ligjshmërinë e refuzimit, duke sqaruar një pikë që shpesh krijon pasiguri: dallimin midis statusit të “prindit në ngarkim” dhe statusit të “prindit mbi gjashtëdhjetë e pesë vjeç”, të cilat janë alternativa dhe jo kushte kumulative. Kur prindi ka kaluar këtë moshë, ligjvënësi nuk vlerëson të ardhurat e tij, por mundësinë reale që fëmijët e tjerë në vendin e origjinës të jenë në gjendje të ofrojnë kujdes.

Në rastin konkret, nëna e paditësit kishte gjithsej tetë fëmijë, siç rezultonte nga “librezë familjare” e paraqitur në dosje. Në këtë situatë, ligji kërkon prova specifike: aplikuesi duhet të tregojë se fëmijët e tjerë nuk banojnë më në Marok, ose se—edhe nëse banojnë atje—janë të paaftë të kujdesen për prindin për arsye serioze dhe të dokumentuara shëndetësore.

Certifikata e ngarkesës familjare e paraqitur nga paditësi nuk u konsiderua e mjaftueshme, sepse dëshmon vetëm aspektin ekonomik dhe jo aftësinë reale për ofrimin e kujdesit. Norma nuk mbështetet në një logjikë vetëm financiare: ajo merr parasysh aftësinë e përgjithshme të fëmijëve të tjerë për t’u kujdesur për një prind të moshuar.

Për mungesë të provave të kërkuara, Gjykata e hodhi poshtë kërkesën.

Faleminderit që më dëgjuat. Ky ishte një episod i ri i podcast-it E Drejta e Emigracionit. Mirupafshim.

Kur prindërit e moshuar nuk mund t’u bashkohen fëmijëve të tyre në Itali: një vendim i ri sqaron rregullat

Kur prindërit e moshuar nuk mund t’u bashkohen fëmijëve të tyre në Itali: një vendim i ri sqaron rregullat

Një vendim i fundit i Gjykatës së Romës ka vënë në qendër të vëmendjes një nga aspektet më të ndjeshme të sistemit të imigracionit në Itali: bashkimi familjar i prindërve të moshuar. Vendimi, i dhënë më 20 nëntor 2025 në një procedim të regjistruar me numrin 27916 të vitit 2025, konfirmon se prania e fëmijëve të tjerë në vendin e origjinës mbetet një faktor vendimtar në vlerësimin e kërkesave për vizë për bashkimin me prindërit.

Rasti ishte paraqitur nga një shtetas maroken me leje qëndrimi afatgjatë të Bashkimit Evropian. Ai kishte marrë autorizimin e nevojshëm nga Sportello Unico per l’Immigrazione pranë Prefekturës së Rovigos për të sjellë të dy prindërit në Itali. Megjithatë, pavarësisht këtij autorizimi, Ambasada e Italisë në Marok refuzoi vizën për nënën e tij, duke argumentuar se kërkesat ligjore nuk ishin plotësuar. Sipas ambasadës, çështja kyçe ishte se gruaja kishte tetë fëmijë gjithsej, disa prej të cilëve jetonin ende në Marok.

Aplikuesi u përpoq të kapërcente këtë pengesë duke paraqitur një certifikatë të ngarkesës familjare, ku vërtetohej se prindërit e tij mbështeteshin financiarisht prej tij. Gjykata e rrëzoi këtë argument. Në arsyetimin e saj, gjykata theksoi se ligji italian i emigracionit dallon ndërmjet dy kategorive alternative: “prindi në ngarkim” dhe “prindi mbi gjashtëdhjetë e pesë vjeç”. Ky dallim nuk është vetëm teknik — ai përcakton çfarë duhet provuar.

Për prindin në ngarkim, theksi është te nevoja ekonomike. Por për prindërit që kanë kaluar moshën gjashtëdhjetë e pesë vjeç, varësia ekonomike nuk është më e rëndësishme. Ajo që ka vlerë është nëse fëmijët e tjerë në vendin e origjinës janë — ose nuk janë — në gjendje të ofrojnë kujdes. Sipas gjykatës, kjo është një zgjedhje e vetëdijshme e ligjvënësit: mosha e shtyrë nënkupton nevoja më të mëdha për kujdes personal, jo vetëm mbështetje materiale.

Në rastin konkret, aplikuesi nuk arriti të dëshmonte se fëmijët e tjerë që jetonin në Marok ishin të paaftë të kujdeseshin për nënën e tyre për shkak të problemeve shëndetësore serioze dhe të dokumentuara. Për shkak të mungesës së këtyre provave, gjykata konstatoi se ambasada kishte vepruar në përputhje me ligjin kur refuzoi vizën. Kështu, padia u hodh poshtë.

Vendimi konfirmon një qëndrim të pandryshuar juridik: bashkimi familjar i prindërve të moshuar kërkon një nivel të lartë provash. Aplikuesit duhet të tregojnë jo vetëm se janë në gjendje të mbështesin financiarisht prindërit e tyre, por edhe se asnjë nga vëllezërit ose motrat në vendin e origjinës nuk është në gjendje të ofrojë kujdesin e nevojshëm.

Edhe pse vendimi lidhet me një rast specifik, mesazhi i tij ka një vlerë më të gjerë. Në një kontekst ku Italia përpiqet të balancojë mbrojtjen kushtetuese të unitetit familjar me kërkesat e menaxhimit të migracionit, autoritetet konsullore dhe gjykatat vazhdojnë të zbatojnë standarde të rrepta provuese në rastet që përfshijnë prindër të moshuar.

Avv. Fabio Loscerbo

sabato 15 novembre 2025

Revokimi i lejes së qëndrimit afatgjatë BE: shënime mbi vendimin e Gjykatës Administrative Rajonale të Lombardisë – Seksioni i Katërt – seanca e datës 3 prill 2025 (publikimi më 28 maj 2025)

Revokimi i lejes së qëndrimit afatgjatë BE: shënime mbi vendimin e Gjykatës Administrative Rajonale të Lombardisë – Seksioni i Katërt – seanca e datës 3 prill 2025 (publikimi më 28 maj 2025)

Avokati Fabio Loscerbo

Përmbledhje

Vendimi i Gjykatës Administrative Rajonale të Lombardisë, Seksioni i Katërt, i dhënë pas seancës së 3 prillit 2025 dhe i publikuar më 28 maj 2025, ofron mundësinë për t’u rikthyer te një temë klasike e së drejtës së imigracionit: revokimi i lejes së qëndrimit afatgjatë BE sipas nenit 9 të Kodit të Imigracionit italian. Në një kontekst ku politikat e sigurisë bëhen gjithnjë e më të rrepta, vendimi analizon ekuilibrin e drejtë ndërmjet vlerësimit të rrezikshmërisë shoqërore të të huajit, mbrojtjes së rendit publik dhe mbajtjes së lidhjeve familjare dhe integrimit të arritur në territorin italian.

1. Kuadri normativ dhe rëndësia e vlerësimit individual

Neni 9 i dekretit ligjor nr. 286 të vitit 1998 rregullon lëshimin, refuzimin dhe revokimin e lejes së qëndrimit afatgjatë BE. Paragrafi i katërt detyron administratën të vlerësojë së bashku elemente të ndryshme: dënimet penale, natyrën e sjelljes, kohëzgjatjen e qëndrimit, lidhjet familjare dhe nivelin e integrimit shoqëror dhe profesional.

Paragrafi i shtatë shtrin këto kritere edhe te procedura e revokimit, duke kërkuar një balancim të kujdesshëm ndërmjet interesave publike dhe atyre private. Gjykata Kushtetuese dhe gjyqësori administrativ kanë përjashtuar gjithmonë çdo mekanizëm automatik, duke theksuar nevojën për një vlerësim individual, konkret dhe proporcional.

Me rëndësi të veçantë është konstatimi i Gjykatës Kushtetuese sipas të cilës vendimi duhet të bazohet në:
“një gjykim mbi rrezikshmërinë shoqërore të të huajit, me një arsyetim të detajuar, jo vetëm mbi dënimin penal, por mbi disa elemente”
(Gjykata Kushtetuese, urdhër i 27 marsit 2014, nr. 58).

Po kaq i rëndësishëm është edhe vendimi i Gjykatës së Drejtësisë së Bashkimit Europian i 3 shtatorit 2020 në çështjet e bashkuara C-503/19 dhe C-592/19, i cili përcakton se dënimet penale nuk mjaftojnë, në vetvete, për të refuzuar ose revokuar statusin e qëndruesit afatgjatë pa një analizë individuale që vlerëson natyrën e veprës, rrezikun aktual, kohëzgjatjen e qëndrimit dhe forcën e lidhjeve me shtetin pritës.

2. Rrethanat e çështjes dhe arsyetimi i gjykatës

Në çështjen konkrete, i huaji – me qëndrim të hershëm dhe me lidhje familjare në Itali – kishte kundërshtuar vendimin e revokimit të lejes së tij të qëndrimit afatgjatë, duke pretenduar se administrata kishte vepruar në mënyrë automatike për shkak të dënimit penal.

Gjykata, pasi shqyrtoi aktet, konstatoi se administrata kishte kryer një vlerësim të gjerë: analizë të sjelljes kriminale, vlerësim të kontakteve dhe ambientit social pas përfundimit të dënimit, analizë të të ardhurave, sjelljes së përgjithshme dhe ekzistencës së lidhjeve familjare. Gjykata arriti në përfundimin se rrezikshmëria aktuale ishte vlerësuar në mënyrë logjike dhe se, në këtë rast, interesi publik për mbrojtjen e rendit publik prevalonte.

Gjykata thekson gjithashtu domosdoshmërinë e “balancimit krahasues” të kërkuar nga e drejta e Bashkimit Europian, i cili në këtë rast është kryer në mënyrë reale dhe jo formale.

3. Vështrim kritik në vazhdimësi me parimet tradicionale të jurisprudencës

Vendimi përputhet me linjën gjyqësore që i jep përparësi mbrojtjes së rendit publik, duke riafirmuar njëkohësisht ndalimin e automatizmave. Ai nënvizon parimin e vlerësimit individual, por gjithashtu pranon një hapësirë të gjerë vlerësimi nga ana e administratës për përcaktimin e rrezikshmërisë.

Nga perspektiva praktike, vendimi rikujton rëndësinë për mbrojtjen ligjore që të paraqesë një pasqyrë të plotë të integrimit, stabilitetit ekonomik dhe lidhjeve familjare, duke qenë se këto elemente mund të kenë ndikim të rëndësishëm në rezultatin e procesit.

4. Përfundime

Gjykata Administrative Rajonale e Lombardisë, me vendimin e datës 3 prill 2025 të publikuar më 28 maj 2025, konfirmon ekuilibrin delikat ndërmjet mbrojtjes së rendit publik dhe garancive të të huajve me qëndrim të gjatë, në përputhje me parimet kushtetuese dhe me drejtimin jurisprudencial evropian.

Vendimi riafirmon se revokimi i lejes së qëndrimit afatgjatë BE kërkon një arsyetim të hollësishëm dhe të shumëanshëm, dhe se rrezikshmëria shoqërore – kur është reale dhe e tanishme – mund të prevalojë mbi interesat familjare dhe aspektet e integrimit.

Avokati Fabio Loscerbo

Leja e qëndrimit për asistencë të të miturve dhe balancimi familjar: çfarë thotë Gjykata Administrative Rajonale e Kampanias

Leja e qëndrimit për asistencë të të miturve dhe balancimi familjar: çfarë thotë Gjykata Administrative Rajonale e Kampanias

https://www.reddit.com/user/AvvLoscerbo/comments/1oxoh1s/leja_e_qëndrimit_për_asistencë_të_të_miturve_dhe/?utm_source=share&utm_medium=web3x&utm_name=web3xcss&utm_term=1&utm_content=share_button

Mirëmëngjes, unë jam avokati Fabio Loscerbo dhe ky është një episod i ri i podcast-it “E Drejta e Emigracionit”.

Sot analizojmë një vendim veçanërisht të rëndësishëm të Gjykatës Administrative Rajonale të Kampanias, Seksioni i Gjashtë, i publikuar më 9 korrik 2025, me numrin 5148 të vitit 2025, që lidhet me revokimin e një lejeje qëndrimi për arsye pune, të lëshuar nga Drejtoria e Policisë së Beneventos. Ky rast na lejon të sqarojmë një çështje thelbësore: kur ekzistojnë lidhje familjare, sidomos nëse përfshihet një i mitur, administrata ka detyrimin të kryejë një vlerësim real të balancimit midis interesit publik dhe mbrojtjes së jetës familjare.

Në këtë rast, Drejtoria e Policisë e kishte revokuar lejen e qëndrimit duke konsideruar të rremë marrëdhënien e deklaruar të punës, pasi kompania ku supozohej se punonte shtetasja e huaj rezultonte të mos ekzistonte. Megjithatë, kërkuesja kishte paraqitur dokumentacion mbi situatën e saj familjare: ajo është nënë e një vajze të vogël që jeton në Itali, në një kontekst familjar të brishtë për shkak të gjendjes shëndetësore të babait.

Administrata kishte argumentuar se kjo situatë mund të menaxhohej përmes lejes së qëndrimit për asistencë të të miturve, instrument i parashikuar nga neni 31 i Ligjit të Emigracionit. Me fjalë të tjera, Drejtoria e Policisë vlerësonte se nuk ishte e nevojshme të mbahej leja për arsye pune, sepse gruaja mund të përdorte këtë mekanizëm alternativ.

Gjykata Administrative Rajonale e hodhi poshtë këtë qasje. Sipas jurisprudencës së konsoliduar — e konfirmuar edhe nga Këshilli i Shtetit, Seksioni i Tretë, në vendimin e tij të datës 24 qershor 2022, numër 5210 — administrata, kur shqyrton dhënien, rinovimin ose revokimin e një lejeje qëndrimi, duhet të vlerësojë në mënyrë konkrete lidhjet familjare, dhe nuk mund të zëvendësojë këtë detyrim duke përdorur instrumente të tjera juridike.

Gjykata gjithashtu shpjegoi natyrën e lejes së qëndrimit për asistencë të të miturve. Kjo leje ka një qëllim të posaçëm: ajo jepet “për arsye të rënda që lidhen me zhvillimin psikofizik të të miturit” dhe është e revokueshme kur rrethanat që e justifikojnë atë largohen. Prandaj, ajo nuk mund të përdoret si zëvendësim automatik i një lejeje të zakonshme që bazohet në stabilitetin familjar, dhe nuk mund të shërbejë për të shmangur detyrimin e balancimit të kërkuar nga ligji.

Përfundimi i vendimit është i qartë: mbrojtja e unitetit familjar kërkon një vlerësim konkret, të tanishëm dhe të plotë. Meqenëse ky vlerësim nuk ishte kryer, vendimi i revokimit u konsiderua i paligjshëm dhe u anulua.

Vendimi gjithashtu i referohet nenit 22 të Ligjit të Emigracionit, duke theksuar se humbja e vendit të punës nuk sjell automatikisht revokimin e lejes së qëndrimit, dhe se personi ka të drejtë për një periudhë minimale për të kërkuar punë të re.

Ky është një precedent i rëndësishëm, i vlefshëm për të gjitha situatat në të cilat administrata përpiqet të ndjekë rrugë të shkurtuara procedurale, duke injoruar realitetin familjar dhe nevojat e të miturit. Emigracioni nuk është kurrë vetëm çështje burokratike: ai lidhet me histori personale, përgjegjësi prindërore dhe procese integrimi që rendi juridik i mbron me saktësi.

Unë jam avokati Fabio Loscerbo. Faleminderit që dëgjuat këtë episod të podcast-it E Drejta e Emigracionit. Do të shihemi së shpejti me një analizë tjetër.

martedì 4 novembre 2025

Kur premtimi për një punë nuk mjafton: TAR Lazio sqaron kufijtë e lejes së qëndrimit për pritje punësimi

Botuar më 5 nëntor 2025

Gjykata Administrative Rajonale e Lazios, me vendimin nr. 19426/2025 (Seksioni I Ter, R.G. 9173/2022), ka theksuar një parim themelor në të drejtën e emigracionit: leja e qëndrimit për pritje punësimi mund të lëshohet vetëm pas përfundimit të një marrëdhënieje pune të vërtetë, dhe jo mbi bazën e një premtimi të thjeshtë për punësim.

Çështja kishte të bënte me padinë e një shtetaseje të huaj kundër Prefekturës së Romës, e cila kishte refuzuar kërkesën e saj për rregullim në bazë të nenit 103 të Dekretit “Rilancio” (D.L. 34/2020). Prefektura kishte konstatuar se marrëdhënia e punës e deklaruar nuk ishte formalizuar dhe nuk ishte komunikuar tek autoritetet kompetente.

Paditësja pretendonte se kishte punuar si pastruese dhe se kishte paguar kontributet përmes një sindikate. Megjithatë, gjykata theksoi se pagesa e kontributeve nuk mjafton për të provuar ekzistencën e një marrëdhënieje pune, në mungesë të dokumenteve zyrtare si komunikimi detyrues në Ministrinë e Punës, njoftimi në INAIL, apo nënshkrimi i kontratës së qëndrimit.

Duke iu referuar vendimeve të mëparshme të Këshillit të Shtetit (vendimi nr. 6979/2021) dhe të vetë TAR Lazio (vendimi nr. 7458/2021), gjykata sqaroi se “pritja e punësimit” është një institucion juridik që presupozon humbjen e një pune reale, dhe jo një premtim për punë. Me fjalë të tjera, leja e qëndrimit për pritje punësimi mund të jepet vetëm atyre që kanë humbur një punë të rregullt, jo atyre që nuk e kanë filluar kurrë.

Vendimi konfirmon një qëndrim gjyqësor të rreptë ndaj kërkesave për rregullim të bazuara në marrëdhënie pune të parregullta apo vetëm të premtuara. Gjykata kujtoi se procedura e legalizimit nuk mund të përdoret për të marrë një leje qëndrimi në mungesë të kushteve të kërkuara nga ligji.

Në përfundim, gjykata hodhi poshtë padinë dhe urdhëroi paditësen të paguajë shpenzimet gjyqësore.

Në përmbledhje: për të përfituar lejen e qëndrimit për pritje punësimi, është e nevojshme të provohet ekzistenca dhe përfundimi i një marrëdhënieje pune të vërtetë, sipas nenit 22 të Ligjit të Unifikuar për Emigracionin (D.Lgs. 286/1998). Një premtim pune, edhe nëse është i dokumentuar, nuk mjafton për të krijuar të drejtën e qëndrimit.

Avv. Fabio Loscerbo

domenica 2 novembre 2025

Si të kërkohet fshirja e një sinjalizimi në Sistemin e Informacionit Shengen (SIS)

nga Avv. Fabio Loscerbo

Të qenit i sinjalizuar në Sistemin e Informacionit Shengen (SIS) mund të ketë pasoja konkrete dhe shpesh të rënda: refuzim të vizës, ndalim hyrjeje ose qëndrimi në një shtet të zonës Shengen. Por pak persona e dinë se është e mundur të verifikohet nëse ekzistojnë të dhëna personale dhe të kërkohet fshirja e tyre.

SIS është një bazë e dhënash e përbashkët për të gjitha vendet e Shengenit, e administruar nga Agjencia Evropiane eu-LISA, dhe përdoret nga autoritetet e policisë, doganave dhe kufijve. Sinjalizimet mund të lidhen me arsye të ndryshme: hyrje të parregullta, dëbime, ndalime rikthimi, urdhër-arreste evropiane ose persona të zhdukur.

Si të dini nëse jeni të sinjalizuar

Kushdo që dyshon se mund të jetë i regjistruar në SIS ka të drejtë të ketë akses në të dhënat e veta personale.
Në Itali, kërkesa duhet paraqitur pranë Ministrisë së Brendshme – Departamenti i Sigurisë Publike, duke përdorur formularin që gjendet në faqen e Policisë së Shtetit te seksioni “Si të dini nëse në bazën e të dhënave Shengen ekzistojnë të dhëna që na përkasin”.
Duhet bashkëngjitur një dokument identiteti dhe të jepen të dhënat personale me saktësi.
Përgjigjja zakonisht jepet brenda 30 ditësh.

Kërkesa për fshirje

Nëse personi zbulon se është i sinjalizuar, mund të kërkojë korrigjimin ose fshirjen e të dhënave.
Kërkesa duhet të jetë e argumentuar dhe të dërgohet te Ministria e Brendshme, e cila vlerëson nëse sinjalizimi është ende i ligjshëm apo duhet hequr.
Në rast refuzimi, është e mundur të bëhet ankim pranë Autoritetit për Mbrojtjen e të Dhënave Personale ose të parashtrohet padi në Gjykatën Administrative (TAR).
Për sinjalizimet e vendosura nga shtete të tjera të Shengenit, kërkesa duhet drejtuar direkt autoritetit kompetent të atij shteti, shpesh nëpërmjet ambasadës ose konsullatës.

Një e drejtë evropiane për transparencë

E drejta për të hyrë, korrigjuar apo fshirë të dhënat nga SIS buron nga Rregullorja (BE) 2018/1862, e cila rregullon përdorimin e sistemit për bashkëpunim policor dhe gjyqësor.
Kjo është një e drejtë themelore, e lidhur me mbrojtjen e privatësisë dhe lirinë e lëvizjes.
Shumë persona, siç raporton Melting Pot Europa, kanë arritur të fshijnë sinjalizimet kur ato ishin të vjetra, të pajustifikuara apo të shkaktuara nga gabime procedurale.

Përfundim

Njohja dhe mbrojtja e të drejtave në kuadrin e SIS është thelbësore.
Sinjalizimi nuk është një dënim, por një informacion administrativ që mund të verifikohet dhe të korrigjohet.
Për këtë arsye, është e rëndësishme t’i drejtoheni një avokati të specializuar në të drejtën e imigracionit dhe atë evropiane, i cili mund të vlerësojë çdo rast dhe të ndërmarrë hapat e duhur ligjorë.