Mbrojtja e parimit të rrënjosjes si një e drejtë subjektive për përfitimin e mbrojtjes speciale
Gjykata e Bolonjës – Vendimi nr. R.G. 12304/2023, datë 15 prill 2025
Përmbledhje:
Me vendimin nr. R.G. 12304/2023 të datës 15 prill 2025, Gjykata e Bolonjës pranoi padinë ndaj refuzimit të kërkesës për leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, duke theksuar rëndësinë qendrore të parimit të rrënjosjes sociale dhe emocionale të shtetasit të huaj si kufizim ndaj fuqisë shtetërore për dëbim. Gjykata vlerësoi se dëbimi do të përbënte shkelje të së drejtës për respektimin e jetës private dhe familjare, në kuptim të nenit 8 të KEDNJ-së dhe nenit 19, pika 1.1 të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, sipas versionit në fuqi përpara Dekretit “Cutro”.
Teksti i artikullit:
Ky vendim i Gjykatës së Bolonjës, i datës 15 prill 2025 (nr. R.G. 12304/2023), paraqet një analizë të qartë dhe të argumentuar të kuadrit ligjor për aplikimin e mbrojtjes speciale në sistemin juridik italian, duke iu referuar reformës së futur nga Dekreti nr. 130/2020 (Ligji nr. 173/2020), përpara kufizimeve të vendosura nga i ashtuquajturi Dekret “Cutro”.
Gjykata njohu të drejtën subjektive të paditësit – një shtetas tunizian që kishte hyrë në Itali në vitin 2021 – për të marrë leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, për shkak të rrezikut konkret të shkeljes së të drejtës për jetë private dhe familjare në rast kthimi në vendin e origjinës.
Kërkesa ishte paraqitur më 2 gusht 2022, por ishte refuzuar nga Policia e Bolonjës, mbi bazën e një opinioni negativ të Komisionit Territorial. Megjithatë, gjykata pranoi pretendimet e paditësit, duke vlerësuar se ai kishte ndërtuar një rrugëtim real integrimi: kontratë pune të rregullt dhe të konvertuar në kontratë të përhershme, banesë të pavarur, lidhje sociale dhe emocionale të qëndrueshme, dhe një shkëputje progresive nga vendi i origjinës.
Në vendim theksohet rëndësia e nenit 19, pika 1.1, të Ligjit për Imigracionin, i cili kërkon një balancim ndërmjet të drejtës së të huajit për jetë private dhe familjare dhe interesit publik. Në mungesë të një rreziku konkret për sigurinë publike – që në këtë rast nuk ekzistonte – gjykata vlerësoi se largimi nga Italia do të shkaktonte “shkulje” sociale të papranueshme.
Vendimi bazohet në jurisprudencën e Gjykatës së Kasacionit (sidomos Vendimi i GJKK nr. 24413/2021) dhe të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (në veçanti çështja Narjis kundër Italisë), duke vlerësuar se rrënjosja personale, profesionale dhe sociale në Itali përbën një kufi ndaj dëbimit dhe një bazë autonome për përfitimin e mbrojtjes speciale.
Nga pikëpamja procedurale, është me rëndësi edhe fakti që gjykata pranoi kërkesën për rivendosje në afat për paraqitjen e padisë, për shkak të mungesës së përkthimit të vendimit të refuzimit në një gjuhë të kuptueshme për paditësin, çka përbën shkelje të nenit 13, pika 7, të Ligjit për Imigracionin.
Përfundime:
Gjykata njohu të drejtën e paditësit për të marrë një leje qëndrimi dyvjeçare për mbrojtje speciale, të rindërtohet dhe të konvertohet në leje pune. Ky vendim ndjek një qasje interpretimi në përputhje me Kushtetutën italiane, ku integrimi social nuk është më vetëm një fakt, por një vlerë juridike. Mbrojtja e të drejtave themelore të njeriut – përfshirë identitetin dhe dinjitetin – forcohet kështu si themel i sistemit të mikpritjes dhe përfshirjes.
Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it
Nessun commento:
Posta un commento