Mbrojtja speciale ndërmjet së drejtës së brendshme dhe burimeve mbinacionale
Shënim mbi vendimin e Gjykatës së Brescias, datë 18 shkurt 2025 – Nr. R.G. 4531/2024
nga Avv. Fabio Loscerbo
Në kuadër të praktikës gjyqësore që zhvillohet vazhdimisht në fushën e mbrojtjes speciale, vendimi i Gjykatës së Brescias i datës 18 shkurt 2025 (nr. R.G. 4531/2024) përfaqëson një shembull domethënës të zbatimit koherent të parimeve kushtetuese dhe mbinacionale për mbrojtjen e shtetasit të huaj.
Kërkuesi kishte paraqitur ankim ndaj refuzimit të kërkesës për leje qëndrimi për mbrojtje speciale, refuzim i bazuar në mungesën e gjoja të rrënjosjes në Itali dhe në mungesën e një gjendjeje të cenueshmërisë. Gjykata përmbysi këtë vlerësim, duke njohur të drejtën e kërkuesit për mbrojtje speciale, si në aspektin e rrezikut për trajtime çnjerëzore ose degraduese në rast kthimi, ashtu edhe në lidhje me mbrojtjen e jetës private dhe familjare, duke iu referuar në mënyrë të qartë nenit 8 të KEDNJ-së dhe nenit 19, pika 1.1, të Ligjit italian për Imigracionin.
Veçanërisht interesante është analiza e thelluar e situatës në Turqi, vendi i origjinës së kërkuesit, me një përshkrim të përditësuar të shkeljeve sistematike dhe të rënda të të drejtave të njeriut. Gjykata u mbështet në burime ndërkombëtare të besueshme, si raportet e Freedom House dhe të Agjencisë Evropiane për Azilin (EUAA), duke theksuar se prapambetja demokratike, shtypja e opozitës, censura mediatike dhe kriza e lirive civile përbëjnë elementë objektivë rreziku për këdo që kthehet në Turqi.
Në planin subjektiv, gjykimi u shtri edhe në vlerësimin e integrimit personal të kërkuesit, i cili rezultonte i punësuar me kontratë pune pa afat, duke treguar kështu një përfshirje reale sociale dhe ekonomike në territor. Këto elementë u konsideruan të mjaftueshme për të justifikuar dhënien e mbrojtjes sipas nenit 19, pika 1.1, veçanërisht në lidhje me mbrojtjen e jetës private.
E rëndësishme është edhe qëndrimi i gjykatës në lidhje me të drejtën ndërkohore. Duke qenë se kërkesa ishte paraqitur përpara hyrjes në fuqi të Dekretit Ligjor nr. 20/2023 ("Dekreti Cutro"), gjykata aplikoi legjislacionin e mëparshëm, të ndryshuar nga Dekreti Ligjor 130/2020, duke riafirmuar parimin se norma të reja nuk mund të zbatohen në mënyrë retroaktive në dëm të aplikuesit.
Ky vendim përfaqëson pra jo vetëm një zbatim korrekt të dispozitave ligjore, por edhe një qasje sistematike dhe shumë-nivelëshe, në përputhje me parimet kushtetuese, jurisprudencën e Gjykatës së Kasacionit dhe të drejtën evropiane.
Ai konfirmon se mbrojtja speciale, në përmasën e saj post-humanitare, mbetet një mjet thelbësor për mbrojtjen e të drejtave themelore të personit, edhe në rrethana kur elementi i integrimit punësor shoqërohet me një gjendje më të gjerë cenueshmërie dhe rrezik për liritë themelore në rast riatdhesimi.
📌 Avv. Fabio Loscerbo
Nessun commento:
Posta un commento