Avokat për Imigracionin: maggio 2025

domenica 25 maggio 2025

🎙️ Titulli i episodit: "Regjistrimi në SIS: mbrojtja lejohet, konvertimi jo"

🎙️ Titulli i episodit:

"Regjistrimi në SIS: mbrojtja lejohet, konvertimi jo"

🎧 Teksti i lexuar:

Mirë se vini në E Drejta e Emigracionit.
Sot flasim për vendimin nr. 9087 të vitit 2025 të Gjykatës Administrative të Lazios, i cili qartëson një rregull thelbësor:
Regjistrimi në Sistemin Informativ Shengen (SIS II) nuk e ndalon dhënien e një leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje,
por e pengon konvertimin e saj në një leje për punë, studim ose bashkim familjar.

Në rastin konkret, një shtetas i huaj kërkoi të konvertonte një leje humanitare në leje pune.
Kërkesa u refuzua nga Komisarati i Policisë për shkak të një regjistrimi nga Zvicra në SIS.

Gjykata e konfirmoi refuzimin dhe deklaroi se:
Regjistrimi në SIS është pengesë e detyrueshme, dhe konvertimi nuk lejohet, përveç në raste të veçanta kushtetuese ose humanitare.

Mesazhi është i qartë:
Mbrojtja mund të jepet edhe nëse ekziston regjistrim në SIS,
por nuk mund të bëhet konvertim në leje të zakonshme pa heqjen e regjistrimit.

Këshilla jonë: kontrolloni gjithmonë regjistrimin në SIS përpara se të kërkoni konvertim të lejes.

Na ndiqni sërish në episodin tjetër të E Drejta e Emigracionit.

Regjistrimi në SIS dhe kufizimet për konvertimin e lejes së qëndrimit: mbrojtja është e mundur, puna jo – Vëzhgim mbi vendimin e TAR Lazio, Sez. I Ter, nr. 9087/2025, RG nr. 1274/2022, datë 12.05.2025

Avv. Fabio Loscerbo – Avokat i specializuar në të drejtën e emigracionit

1. Hyrje

Me vendimin nr. 9087 të datës 12 maj 2025, TAR Lazio (Seksioni i Parë – Ter) trajton një çështje shumë të ndjeshme në fushën e emigracionit: efektet juridike të regjistrimit në Sistemin Informativ Shengen (SIS II) në procedurat për konvertimin e lejes së qëndrimit.

Gjykata bën një dallim të qartë: regjistrimi në SIS nuk e pengon dhënien ose rinovimin e një leje qëndrimi me natyrë mbrojtëse (si p.sh. mbrojtje ndërkombëtare, humanitare ose mbrojtje speciale), por përbën një pengesë absolute për konvertimin në leje për punë apo qëllime të tjera jo-mbrojtëse, me përjashtim të rasteve të veçanta.

2. Konteksti i çështjes

Paditësi kishte qenë mbajtës i një leje qëndrimi për arsye humanitare dhe kishte kërkuar konvertimin e saj në leje për punë të varur. Por kërkesa u refuzua nga Komisarati i Policisë së Romës, me arsyetimin se ndaj tij ekzistonte një regjistrim në SIS II i kryer nga Zvicra, ku ai ishte cilësuar si person i padëshirueshëm në zonën Shengen.

Në ankesën e tij, paditësi pretendonte mungesë të motivimit, mungesë të respektimit të të drejtës për mbrojtje (neni 10-bis i Ligjit 241/1990), mungesë të një hetimi të plotë, dhe injorim të rrugëtimit të tij të integrimit në Itali.

3. Vendimi i TAR

Gjykata rrëzoi padinë, duke sqaruar se:

Njoftimi paraprak i refuzimit ishte bërë sipas nenit 10-bis, dhe vërejtjet e paraqitura nga mbrojtja nuk kishin qenë të mjaftueshme për të tejkaluar pengesën e regjistrimit në SIS;
Jurisprudenca është e qëndrueshme në atë që regjistrimi në SIS II nuk ndalon lëshimin e lejeve për mbrojtje, por pengon konvertimin në leje për qëllime të zakonshme, si punë, studim apo familje, pasi konsiderohet si mospërputhje me statusin e personit të padëshiruar në hapësirën Shengen;
Detyra për të provuar se regjistrimi është i gabuar ose është hequr bie mbi qytetarin e huaj. Në këtë rast, paditësi vetëm kishte pohuar se kishte kaluar nëpër Zvicër pa probleme, pa paraqitur asnjë dokument apo kërkesë zyrtare për heqjen e regjistrimit;
Autoritetet italiane janë të detyruara të zbatojnë regjistrimin në SIS, përveç nëse ekziston një përjashtim i bazuar në detyrime kushtetuese ose ndërkombëtare (si ndalimi i dëbimit, mbrojtje humanitare etj.).

4. Përfundime dhe reflektime

Ky vendim përforcon dallimin ndërmjet të drejtës për mbrojtje dhe lejeve të zakonshme për qëllime jo-mbrojtëse. Regjistrimi në SIS nuk pengon marrjen e një leje qëndrimi për mbrojtje, por përbën pengesë absolute për konvertimin në leje për punë ose arsye të tjera jo të mbrojtura nga ligji.

Vendimi përputhet me një linjë të qëndrueshme gjyqësore, që njeh forcën ligjore të sistemit SIS II, por lë të hapur një dritare për mbrojtje në bazë të të drejtave themelore dhe detyrimeve ndërkombëtare.

Për profesionistët e fushës ligjore, ky është një precedent që kërkon kontroll paraprak të regjistrimeve në SIS, dhe, nëse ekzistojnë, duhet ndërmarrë veprim për të kërkuar fshirjen ose përjashtimin nga shteti që ka vendosur regjistrimin, përpara se të paraqitet kërkesë për konvertim të qëndrimit.

🎙️ Titulli i episodit: "Leja e qëndrimit për studime dhe e drejta për konvertim: skadimi nuk është fundi"

🎙️ Titulli i episodit:

"Leja e qëndrimit për studime dhe e drejta për konvertim: skadimi nuk është fundi"

🎧 Teksti i lexuar:

Mirë se vini në E Drejta e Emigracionit, podkasti që sjell ligje, vendime dhe strategji ligjore për të mbrojtur të drejtat e atyre që jetojnë dhe punojnë në Itali.

Episodi i sotëm trajton një parim themelor që është theksuar sërish nga Gjykata Administrative e Lazios (TAR Lazio), nëpërmjet vendimit nr. 9653 të vitit 2025, lidhur me çështjen me nr. RG 4229/2025, të publikuar më 20 maj 2025.

Rasti ka të bëjë me një student të huaj, të cilit i ishte refuzuar rinovimi i lejes së qëndrimit për arsye studimi. Dhe për më tepër, administrata pretendonte se, për shkak se leja kishte skaduar, ajo nuk mund të konvertohej në një leje tjetër qëndrimi.

Por gjykata e anuloi tërësisht këtë vendim. Pse?

Sepse vërejti katër shkelje thelbësore në mënyrën se si kishte vepruar administrata:

Së pari, prefekti dhe komisarati i policisë kishin dhënë një motivim të përgjithshëm dhe të paqartë, pa sqaruar realisht pse dokumentet si të ardhurat dhe sigurimi shëndetësor nuk ishin të mjaftueshme.

Së dyti, nuk kishin marrë parasysh zhvillimet dhe dokumentet e reja të paraqitura gjatë procedurës.

Së treti, në aktin administrativ u përfshinë shprehje të paqarta si "verifikimi i profilit", që nuk kishin kuptim ligjor konkret.

Së katërti, dhe më e rëndësishmja, administrata pretendoi se skadimi i lejes së studimit e bën të pamundur konvertimin. Por gjykata e sqaroi qartë: ky është një pretendim i gabuar.

Ekziston një jurisprudencë e qëndrueshme që thotë se leja për studime mund të konvertohet edhe pas skadimit, nëse kërkesa paraqitet në një periudhë kohore të arsyeshme. Skadimi nuk është pengesë automatike.

Përfundimisht, ky vendim përforcon një parim që duhet ta kujtojmë gjithmonë: administrata duhet të vlerësojë çdo rast në mënyrë individuale, me vëmendje dhe respekt, jo përmes formulave të gatshme dhe arsyetimeve boshe.

Faleminderit që na dëgjuat. Shihemi në episodin tjetër të E Drejta e Emigracionit.

Leja e qëndrimit për studime dhe afatet për konvertim: rëndësia e arsyetimit administrativ në vendimin e TAR Lazio (RG nr. 4229/2025, vendimi nr. 9653/2025, datë 20.05.2025) Avv. Fabio Loscerbo – Avokat i specializuar në të drejtën e emigracionit

Leja e qëndrimit për studime dhe afatet për konvertim: rëndësia e arsyetimit administrativ në vendimin e TAR Lazio (RG nr. 4229/2025, vendimi nr. 9653/2025, datë 20.05.2025)

Avv. Fabio Loscerbo – Avokat i specializuar në të drejtën e emigracionit

1. Hyrje

Vendimi i analizuar trajton në mënyrë të qartë çështjen e ligjshmërisë së refuzimit të rinovimit të një leje qëndrimi për arsye studimi dhe mundësinë e konvertimit të saj, duke theksuar dy aspekte kryesore: nga njëra anë, mungesa e arsyetimit të vendimit, dhe nga ana tjetër, fakti që skadimi i lejes nuk përbën domosdoshmërisht pengesë për konvertim, nëse kërkesa bëhet në mënyrë të arsyeshme dhe në kohë.

TAR Lazio – Seksioni i Parë Ter – ndërhyn për të riafirmuar disa parime themelore të procedurave administrative që prekin drejtpërdrejt të drejtat themelore, siç është e drejta për qëndrim të rregullt dhe të qëndrueshëm të shtetasve të huaj në Itali.

2. Rrethanat e çështjes

Paditësi kishte kundërshtuar një vendim të Prefekturës së Policisë së Viterbos, si dhe vendimin e Prefektit që rrëzoi ankesën administrative kundër vendimit të parë. Të dy vendimet kishin refuzuar rinovimin e lejes së qëndrimit për arsye studimi, e cila skadoi më 31 dhjetor 2022.

Administrata e kishte justifikuar refuzimin me mungesë të pretenduar të të ardhurave dhe të mbulimit shëndetësor, duke shtuar gjithashtu se konvertimi i lejes nuk ishte i mundur për shkak të skadimit të saj.

3. Arsyet që çuan në pranimin e padisë

Gjykata e pranoi padinë me vendim të thjeshtuar sipas nenit 60 të Kodit të Procedurës Administrative, duke vlerësuar se kishte mangësi të rënda strukturore në procesin administrativ.

Ndër arsyet kryesore të pranuara nga gjykata:

Mungesë arsyetimi: vendimet e kontestuara mbështeteshin në fraza të përgjithshme, të standardizuara, pa analizuar konkretisht dokumentacionin mbi të ardhurat dhe sigurimin shëndetësor të paraqitur nga paditësi;
Mosvlerësim i fakteve të reja: administrata kishte dështuar të merrte parasysh zhvillimet që kishin ndodhur gjatë kohës së shqyrtimit të kërkesës;
Paaftësi për të kuptuar vendimin: vendimi i Prefekturës përmbante shprehje të paqarta (si “verifikimi i profilit”) që nuk lejonin të kuptohej arsyeja reale e refuzimit;
Gabim juridik mbi pengesën e skadimit: gjykata vlerësoi si të gabuar pretendimin e administratës se leja për studime nuk mund të konvertohej nëse kishte skaduar. Ky qëndrim bie ndesh me jurisprudencën e konsoliduar (p.sh. Këshilli i Shtetit nr. 5604/2023; TAR Emilia-Romagna Bologna nr. 69/2025; TAR Parma nr. 154/2016), e cila pranon se vetë skadimi i lejes nuk ndalon konvertimin, sidomos kur kërkesa është bërë brenda një afati të arsyeshëm.

4. Dispozitivi

TAR Lazio:

shfuqizoi vendimet e kontestuara;
lejoi që administrata të rivlerësojë çështjen në përputhje me udhëzimet e vendimit;
urdhëroi dëmshpërblimin e shpenzimeve gjyqësore, në shumën 1000 euro plus shtesat ligjore.

5. Përfundime

Ky vendim riafirmon parimin se administrata publike nuk mund të veprojë mbi bazën e formave të gatshme, veçanërisht kur bëhet fjalë për të drejtën për qëndrim të rregullt dhe për rrënjosjen ligjore të një shtetasi të huaj në territorin italian.

Gjykata bën të qartë se skadimi i lejes së qëndrimit nuk përbën pengesë absolute për konvertim, kur kërkesa paraqitet në kohë dhe në mënyrë të arsyetuar, dhe aq më tepër kur vonesa vjen si pasojë e mosveprimit të administratës.

Në thelb, ky është një vendim që forcon detyrimin e administratës për të hetuar, arsyetuar dhe vlerësuar në mënyrë të personalizuar çdo rast konkret, në përputhje me parimet e besimit të ndërsjellë, proporcionalitetit dhe të drejtës për trajtim të drejtë.

🎙️ Titulli i episodit: "Kujdesi ndaj të miturve dhe e drejta për qëndrim të qëndrueshëm: kur leja e qëndrimit bëhet qëndrim afatgjatë BE"

🎙️ Titulli i episodit:

"Kujdesi ndaj të miturve dhe e drejta për qëndrim të qëndrueshëm: kur leja e qëndrimit bëhet qëndrim afatgjatë BE"

🎧 Teksti i lexuar:

Mirë se vini në E Drejta e Emigracionit, podkasti që eksploron ligjet, vendimet gjyqësore dhe strategjitë juridike për të kuptuar më mirë sistemin italian dhe atë evropian të emigracionit.

Sot flasim për një vendim të rëndësishëm të Gjykatës Administrative Rajonale të Campania-s (TAR), konkretisht vendimi nr. 766 i vitit 2020, i cili vendos një parim thelbësor: leja e qëndrimit e lëshuar për kujdes ndaj një të mituri mund, në disa kushte, të konvertohet në leje qëndrimi afatgjatë të tipit BE.

Rasti kishte të bënte me një grua që kishte vite qëndrimi të rregullt në Itali dhe një situatë familjare të qëndrueshme. Megjithatë, kërkesa e saj për leje qëndrimi afatgjatë BE u refuzua me arsyetimin se të ardhurat e saj ishin të pamjaftueshme.

Por gjykata e anuloi vendimin, për dy arsye kryesore:

E para, administrata nuk mori parasysh të ardhurat e nënës së saj, me të cilën bashkëjetonte, dhe që sipas ligjit mund të llogariten në vlerësimin ekonomik të përgjithshëm.

E dyta, ajo nuk mori në konsideratë rrethanat e reja të lindura gjatë procedurës, në kundërshtim me nenin 5, pika 5 të Ligjit të Unifikuar për Emigracionin. Me fjalë të tjera: nuk duhet të vlerësohet vetëm e kaluara, por edhe e tashmja.

Gjykata theksoi se kujdesi ndaj të miturve dhe kohezioni familjar janë elementë të rëndësishëm të rrënjosjes sociale, dhe se vlerësimi i të ardhurave duhet të jetë real, i përditësuar dhe i bazuar në kontekstin familjar.

Ky vendim është një precedent me shumë vlerë për të gjithë ata që kujdesen për fëmijë të mitur dhe kërkojnë stabilitet në Itali. Sepse thotë një gjë të thjeshtë, por të fuqishme: ligji duhet të marrë parasysh realitetin jetësor të njerëzve.

Faleminderit që na dëgjuat. Do të shihemi së shpejti me një episod të ri të E Drejta e Emigracionit.

Kujdesi për të miturit dhe qëndrimi i qëndrueshëm: mundësia e konvertimit të lejes së qëndrimit për arsye familjare në leje qëndrimi afatgjatë BE Vëzhgim mbi vendimin e TAR Campania, Seksioni VI, nr. 766/2020 (NRG 326/2020, publikuar më 17 shkurt 2020)

Kujdesi për të miturit dhe qëndrimi i qëndrueshëm: mundësia e konvertimit të lejes së qëndrimit për arsye familjare në leje qëndrimi afatgjatë BE

Vëzhgim mbi vendimin e TAR Campania, Seksioni VI, nr. 766/2020 (NRG 326/2020, publikuar më 17 shkurt 2020)

Avv. Fabio Loscerbo – Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit

1. Hyrje

Vendimi i komentuar trajton një temë me rëndësi në praktikën administrative dhe gjyqësore: mundësinë e konvertimit të një leje qëndrimi për kujdes ndaj të miturve në një leje qëndrimi afatgjatë të tipit BE, në dritën e rrënjosjes së qëndrimit dhe kontributit ekonomik e familjar të personit të interesuar në Itali.

Gjykata Administrative Rajonale e Campanias – Seksioni i Gjashtë – shqyrton një rast në të cilin ishte refuzuar lëshimi i lejes afatgjatë për mungesë të të ardhurave, pa marrë parasysh në mënyrë të plotë situatën familjare dhe burimet reale ekonomike në kuadër të bashkëjetesës.

2. Konteksti faktik

Paditësja ishte në zotërim të një leje qëndrimi për motive humanitare lidhur me kujdesin ndaj një fëmije të mitur. Më pas, ajo kërkoi leje qëndrimi afatgjatë BE në bazë të nenit 9 të Dekretit Legjislativ 286/1998, por kërkesa iu refuzua për shkak të të ardhurave të pamjaftueshme për vitin përkatës.

Në ankim, u theksuan dy çështje thelbësore:

nevoja për të vlerësuar të ardhurat e nënës me të cilën bashkëjetonte, të dokumentuara dhe të vlefshme për plotësimin e kufirit minimal ekonomik;
mosvlerësimi i rrethanave të reja që kishin lindur gjatë procedurës administrative, në kundërshtim me nenin 5, pika 5 të T.U. Imigracionit.

3. Arsyetimi i gjykatës

Gjykata, me vendim të thjeshtuar sipas nenit 60 të Kodit të Procedurës Administrative, e pranoi padinë, duke konstatuar një mungesë të arsyetimit dhe hetimit të duhur nga ana e administratës.

Në veçanti, gjykata theksoi se:

vendimi i kontestuar nuk mori parasysh të ardhurat e bashkëjetueses familjare, të rëndësishme për të plotësuar kërkesat ligjore për qëndrim të rregullt;
nuk u vlerësuan zhvillimet e ndodhura gjatë kohës së procedurës, siç e kërkon ligji.

Vendimi administrativ u anulua dhe administratës iu la mundësia për të rishqyrtuar kërkesën në përputhje me vërejtjet e gjykatës.

4. Vlera juridike

Ky vendim konfirmon një parim themelor: prania e një të mituri në kujdes dhe stabiliteti familjar janë elementë të vlefshëm për të kaluar nga një leje e përkohshme qëndrimi në një leje afatgjatë BE.

Gjithashtu, gjykata thekson se të ardhurat e përgjithshme të familjes – edhe kur nuk janë të krijuara personalisht nga kërkuesi – duhet të merren në konsideratë kur ekziston bashkëjetesa dhe mbështetja ekonomike e ndërsjellë.

5. Përfundime

Vendimi nr. 766/2020 i TAR Campania përforcon bindjen se e drejta për qëndrim afatgjatë duhet interpretuar në mënyrë të zhvilluar dhe të harmonizuar me parimet kushtetuese, duke vënë në qendër integrimin, kujdesin familjar dhe qëndrueshmërinë jetësore.

Mosvlerësimi i të ardhurave nga bashkëjetuesi familjar dhe injorimi i fakteve të reja përbëjnë shkelje të rëndësishme që çojnë në pavlefshmërinë e aktit administrativ.

Për analiza të mëtejshme ligjore mbi konvertimin, rinovimin dhe ankimet në fushën e lejeve të qëndrimit, vizitoni:
www.avvocatofabioloscerbo.it

Mirë se vini në E Drejta e Emigracionit – podcasti që flet qartë dhe me saktësi për ligjet dhe të drejtat e të huajve në Itali.

🎙️ Titulli:

"Ambasadat dhe vonesat: kur e drejta për ribashkim familjar mbrohet nga gjykata"

🎧 Teksti për lexim:

Mirë se vini në E Drejta e Emigracionit – podcasti që flet qartë dhe me saktësi për ligjet dhe të drejtat e të huajve në Itali.

Sot flasim për një vendim të rëndësishëm të Gjykatës së Romës, nr. RG 54653/2024, datë 27 shkurt 2025. Rasti ka të bëjë me një shtetas të huaj që kishte marrë autorizimin për ribashkim familjar me bashkëshorten e tij, por nuk mundi të caktonte një takim në ambasadën italiane në Accra.

Gjykata e refuzoi kërkesën për lëshimin e menjëhershëm të vizës, por pranoi kërkesën për caktimin e një takimi konsullor, duke vlerësuar se administrata ka detyrimin të veprojë kur kërkesa është bërë në kohë dhe është e plotë.

Pika kyçe e vendimit ishte kjo: jo shtetësia, por vendbanimi real i anëtarit të familjes është ai që përcakton se cila ambasadë është kompetente. Në këtë rast, gruaja banonte në Ganë, dhe për këtë arsye kompetente ishte ambasada në Accra.

Një vendim me rëndësi që thekson një parim themelor: e drejta për bashkim familjar është e patjetërsueshme dhe burokracia nuk mund ta bllokojë.

Faleminderit që na dëgjuat. Mirupafshim në episodin tjetër të E Drejta e Emigracionit.

Moscakordimi i një takimi konsullor si cenim i të drejtës për bashkim familjar Analizë e vendimit të Gjykatës së Romës (RG nr. 54653/2024, vendimi i datës 27 shkurt 2025) Nga: Avv. Fabio Loscerbo Avokat i regjistruar në Regjistrin për Transparencën e Bashkimit Evropian – ID nr. 280782895721-36

Moscakordimi i një takimi konsullor si cenim i të drejtës për bashkim familjar

Analizë e vendimit të Gjykatës së Romës (RG nr. 54653/2024, vendimi i datës 27 shkurt 2025)

Nga: Avv. Fabio Loscerbo
Avokat i regjistruar në Regjistrin për Transparencën e Bashkimit Evropian – ID nr. 280782895721-36

1. Hyrje

Vendimi i analizuar trajton një problem të rëndësishëm në praktikën e përfaqësive diplomatike-konsullore italiane lidhur me lëshimin e vizave për bashkim familjar: mospërcaktimi i një takimi për formalizimin e kërkesës, ndonëse ekzistonte tashmë një autorizim (nulla osta) i vlefshëm. Gjykata, megjithëse nuk e ka njohur të drejtën e menjëhershme për lëshimin e vizës, e ka pranuar pjesërisht padinë, duke urdhëruar caktimin e takimit dhe legalizimin e dokumenteve, duke theksuar rëndësinë themelore të unitetit familjar në sistemin juridik.

2. Rrethanat faktike dhe procedurale

Paditësi kishte përfituar gjatë vitit 2024 një nulla osta për bashkim familjar në favor të bashkëshortes së tij, shtetase e Beninit, por rezidente në Ganë. Megjithëse kishte ndërmarrë hapa të menjëhershëm për të rezervuar një takim në Ambasadën e Italisë në Accra, të gjitha përpjekjet kishin rezultuar të pasuksesshme. Kërkesa për vizë ishte “kristalizuar” formalish, por nuk kishte pasur asnjë zhvillim administrativ. Pas një paralajmërimi formal dhe mungesës së përgjigjes nga administrata, paditësi iu drejtua Gjykatës me kërkesë për masë të përkohshme dhe për vendim përfundimtar.

Pika kritike lidhej me sjelljen e ambasadës, e cila – gjatë procedurës së legalizimit të dokumenteve – kishte vënë në dyshim kompetencën e saj territoriale për shkak të shtetësisë benineze të aplikantes, edhe pse ajo kishte rezidencë të përhershme në Ganë.

3. Vendimi i Gjykatës

Gjykata hodhi poshtë kërkesën për masë të përkohshme si dhe atë për lëshimin e menjëhershëm të vizës, për shkak të mungesës së rrezikut në vonesë (periculum in mora) dhe të mungesës së elementëve personalizues të situatës së paditësit.

Megjithatë, pranoi kërkesën për caktimin e një takimi, si hap i parë për formalizimin e kërkesës për vizë dhe legalizimin e dokumenteve. Gjykata vlerësoi si të vlefshme dhe të paraqitur në kohë kërkesën për vizë, duke theksuar se vendi i rezidencës reale të aplikantes – dhe jo shtetësia – përcakton kompetencën e përfaqësisë konsullore. Ky është një parim themelor që ndreq një praktikë të gabuar dhe të pambështetur në ligj.

4. Vlera juridike e vendimit

Vendimi përforcon dy parime të rëndësishme:

Kërkesa për vizë për bashkim familjar është e vlefshme dhe prodhon efekte që nga momenti i paraqitjes së saj të dokumentuar dhe të përpiktë, edhe në mungesë të një takimi të caktuar;
Vendi i rezidencës efektive të anëtarit të familjes jashtë vendit është kriteri përcaktues për kompetencën territoriale të përfaqësisë konsullore, jo kombësia.

Edhe pse këto parime janë të pranishme në kuadrin ligjor ekzistues, ato shpesh nuk respektohen në praktikën administrative. Gjykata saktëson se funksioni konsullor nuk mund të shmangë përgjegjësinë për të proceduar me kërkesën për vizë të paraqitur në mënyrë të rregullt, dhe nuk mund të mbështetet në kritere që nuk janë të përcaktuara me ligj.

5. Përfundime

Vendimi i Gjykatës së Romës (RG nr. 54653/2024) përbën një precedent të rëndësishëm për të gjitha rastet në të cilat neglizhenca e përfaqësive konsullore italiane pengon realisht ushtrimin e së drejtës për bashkim familjar. Edhe pse gjykata nuk ka urdhëruar dhënien e menjëhershme të vizës (duke konsideruar se procedura administrative nuk ishte ende e përfunduar), ka njohur të drejtën e paditësit për një takim zyrtar, si hap i domosdoshëm për nisjen e procedurës.

Ky vendim është një mjet i vlefshëm juridik përballë mosveprimit konsullor, që shumë shpesh përkthehet në një shkelje sistemike të të drejtave themelore, duke filluar me të drejtën për unitetin familjar, të garantuar nga nenet 29 e në vazhdim të Ligjit Italian për Imigracionin si dhe neni 8 i Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut.

domenica 18 maggio 2025

E drejta për ribashkimin familjar midis unitetit procedural dhe interesit parësor të të miturve Shënim mbi urdhrin e Gjykatës Civile të Romës, 7 prill 2025, Nr. Regj. Gj. 611/2025

E drejta për ribashkimin familjar midis unitetit procedural dhe interesit parësor të të miturve

Shënim mbi urdhrin e Gjykatës Civile të Romës, 7 prill 2025, Nr. Regj. Gj. 611/2025

Në kuadrin e sfidave të shumta juridike që lidhen me ribashkimin familjar për shtetasit e huaj që qëndrojnë ligjërisht në Itali, urdhri i lëshuar nga Gjykata Civile e Romës më 7 prill 2025, me numër regjistrimi gjyqësor 611/2025, përfaqëson një konfirmim të rëndësishëm të vlerës së të drejtës për njësi familjare, duke zbatuar një interpretim që e vendos interesin e të miturit në qendër të vlerësimit juridik.

Rasti konkret kishte të bënte me refuzimin e vizave familjare nga konsullata italiane në Nigeri për tre fëmijë të mitur, pavarësisht se autorizimi për ribashkim (nulla osta) ishte dhënë tashmë nga Sporteli Unik për Emigracionin. Kërkuesja kishte ndjekur të gjitha procedurat përkatëse, përfshirë testin e ADN-së nëpërmjet IOM-it dhe legalizimin e dokumenteve të lindjes si dhe certifikatën e vdekjes së bashkëshortit të ndjerë, babait të fëmijëve. Në mënyrë të papritur dhe ndërkohë që procedura ishte ende në shqyrtim, konsullata vendosi refuzimin për të tre fëmijët. Përballë kësaj, kërkuesja iu drejtua gjykatës me kërkesë për masë të përkohshme sipas nenit 700 të Kodit të Procedurës Civile.

Gjykata e pranoi kërkesën, duke mbështetur një qëndrim tashmë të konsoliduar të Gjykatës së Kasacionit, sipas të cilit procedura e ribashkimit është e unifikuar dhe përbëhet nga dy faza të ndërlidhura: ajo e brendshme (përmes Sportelit Unik) që përfundon me autorizimin për ribashkim, dhe ajo e jashtme (në Konsullatë), që përfundon me lëshimin e vizës. Sipas gjykatës, nuk është e ligjshme ndërprerja arbitrare e këtij procesi në fazën e dytë, nëse faza e parë është përfunduar pozitivisht.

Përsa i përket fumus boni iuris (bazës juridike), gjykata vlerësoi si të plotë dhe të mjaftueshme dokumentacionin e paraqitur. Ndërsa për rrezikun e dëmit të pariparueshëm (periculum in mora), u theksua se në rastet ku janë të përfshirë të mitur, kalimi i kohës dëmton rëndë të drejtën për njësi familjare, dëm ky që nuk mund të kompensohet në mënyrë të barabartë më vonë.

Në mbështetje të vendimit, gjykata përmendi disa instrumente ndërkombëtare të të drejtave të fëmijës, si:

Konventa për të Drejtat e Fëmijës (New York, 1989)
Konventa Evropiane për Ushtrimin e të Drejtave të Fëmijës (Strasburg, 1996)
Karta e të Drejtave Themelore të Bashkimit Evropian (2000)

Në përfundim, gjykata urdhëroi lëshimin provizor të vizave familjare, duke afirmuar qartë se interesi i të miturit ka përparësi absolute edhe përballë pengesave administrative.

Rëndësia e këtij vendimi shkon përtej rastit të veçantë: ai rikujton se veprimi konsullor nuk mund të kthehet në një pengesë për ushtrimin e një të drejte themelore siç është ribashkimi familjar. Po ashtu, nënvizon detyrimin institucional për koherencë procedurale dhe respektim real të ligjit, jo vetëm formal.

✍️ Avv. Fabio Loscerbo

Refuzimi i pezullimit në çështjen e konvertimit të lejes së qëndrimit: Vendimi i TAR Emilia-Romagna, R.G. 492/2025, datë 14 maj 2025

Titulli:
Refuzimi i pezullimit në çështjen e konvertimit të lejes së qëndrimit: Vendimi i TAR Emilia-Romagna, R.G. 492/2025, datë 14 maj 2025

Përmbledhje:
Me vendimin nr. 492/2025, Gjykata Administrative Rajonale e Emilia-Romagna-s refuzoi kërkesën për pezullim të një urdhri administrativ të paraqitur nga një punonjës i huaj kundër revokimit të lejes për konvertimin e qëndrimit nga sezonal në të zakonshëm për punë të varur. Edhe pse mbrojtja përmendi rrethana të jashtëzakonshme (si përmbytjet e vitit 2023), gjykata vlerësoi se mungesa e të ardhurave minimale nga punëdhënësi ishte vendimtare.

1. Hyrje
Rasti ka të bëjë me kundërshtimin ndaj një vendimi të Prefekturës së Bolonjës për të revokuar lejen për konvertimin e një leje qëndrimi për punë sezonale në një leje për punë të rregullt. Arsyeja e revokimit ishte pamundësia e punëdhënësit për të vërtetuar të ardhura vjetore të mjaftueshme.

Kërkesa për pezullim u bë në bazë të nenit 55 të Kodit të Procedurës Administrative, duke theksuar seriozitetin e kërkesës dhe rrezikun e dëmit të pariparueshëm.

2. Konteksti ligjor dhe faktik
Revokimi bazohej në mungesën e të ardhurave minimale vjetore prej 30,000 euro, siç përcaktohet nga neni 30-bis, pika 8 e DPR 394/1999 dhe Dekreti i datës 27 maj 2020.

Avokati kundërshtoi këtë vlerësim, duke deklaruar se vështirësitë financiare ishin pasojë e përmbytjeve të vitit 2023 që kishin dëmtuar aktivitetin bujqësor të punëdhënësit. U dorëzua edhe një raport teknik nga një gjeolog i certifikuar që konfirmonte dëmet.

3. Argumentet e administratës dhe vendimi i TAR
Pavarësisht paraqitjes së një memorandumi mbrojtës sipas nenit 10-bis të Ligjit 241/1990, Prefektura konfirmoi vendimin për revokim, duke vlerësuar se mungesa e të ardhurave nuk ishte mohuar në mënyrë të mjaftueshme.

Gjykata pranoi këtë argument, duke deklaruar se mospërmbushja e kërkesës financiare nuk ishte kontestuar realisht, dhe faktorët e jashtëzakonshëm të paraqitur nuk e ndryshonin këtë mungesë objektive.

Për pasojë, kërkesa për pezullim u refuzua, ndërsa shpenzimet procedurale u kompensuan për shkak të natyrës së veçantë të rastit.

4. Vëzhgime kritike
Ky vendim ngre pikëpyetje mbi balancën e sistemit të imigracionit dhe punësimit në Itali. Refuzimi duket në kundërshtim me një praktikë gjyqësore tashmë të konsoliduar (shih vendimin nr. 408/2023 të TAR Emilia-Romagna dhe nr. 83/2025 të TAR Lecce), e cila mbron idenë se punëtori nuk duhet të penalizohet për mungesat e përkohshme të punëdhënësit, sidomos kur ato vijnë nga fatkeqësi natyrore.

Duhet theksuar gjithashtu se neni 22 i T.U. të Imigracionit parashikon revokimin e lejes nëse kriteret nuk përmbushen më vonë, por gjithashtu lejon dhënien e përkohshme të lejes nëse aktiviteti ekonomik është ende në funksion.

Mospërfshirja e dokumentacionit të plotë ekonomik të paraqitur nga mbrojtja, duke përfshirë të dhëna të përditësuara dhe pronat e paluajtshme të punëdhënësit, mund të përbëjë një mangësi në arsyetim dhe hetim nga ana e gjykatës.

5. Përfundime
Ky rast nënvizon rëndësinë e rolit të gjykatës administrative në mbrojtjen e punëtorëve të huaj të integruar, përballë një administrate që ndonjëherë aplikon rregullat në mënyrë formale dhe jo të arsyetuar. Megjithëse vendimi nuk e përfundon çështjen, ai nxjerr në pah rrezikun që një qasje e ngurtë të minojë funksionin social të integrimit përmes punës.

Avv. Fabio Loscerbo

📌 Lidhje dhe burime profesionale:

www.reimmigrazione.com
www.avvocatofabioloscerbo.it
Blog: https://avvocatoimmigrazione.blogspot.com
Telegram: https://t.me/dirittoimmigrazione
Facebook: https://www.facebook.com/avv.loscerbo
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/fabio-loscerbo-avvocato
Medium: https://medium.com/@avv.loscerbo
Substack: https://substack.com/@avvfabioloscerbo
Podcast: https://www.spreaker.com/podcast/diritto-dell-immigrazione--5979690
Flipboard: https://flipboard.com/@fabioloscerbo/diritto-dell-immigrazione-j1d9qv3iy

E drejta për tërheqjen e përkohshme të pasaportës gjatë procedurës së azilit: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 1222/2025, datë 7 mars 2025

Titulli:
E drejta për tërheqjen e përkohshme të pasaportës gjatë procedurës së azilit: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 1222/2025, datë 7 mars 2025

Përmbledhje:
Me vendimin e datës 7 mars 2025, Gjykata e Bolonjës urdhëroi kthimin e përkohshëm të pasaportës për një kërkues të mbrojtjes ndërkombëtare, edhe pse procedura për azil ishte ende në zhvillim. Vendimi kishte për qëllim t’i mundësonte personit kryerjen e procedurave bankare dhe rinovimin e dokumentit në përfaqësinë konsullore të vendit të origjinës. Ky akt gjyqësor sqaron ekuilibrin midis detyrimit për dorëzimin e pasaportës sipas nenit 11 të dekretit legjislativ 25/2008 dhe të drejtës së kërkuesit për t’u identifikuar për arsye konkrete dhe të justifikuara.

1. Hyrje
Rasti i gjykuar nga Gjykata e Bolonjës kishte të bënte me një aspekt praktik dhe delikat të procedurës së azilit: a ka të drejtë kërkuesi të rikthejë përkohësisht në zotërim pasaportën e tij, edhe pse e ka dorëzuar atë në komisariat, ndërkohë që kërkesa e tij për mbrojtje është në shqyrtim?

2. Kuadri ligjor: neni 11 i Dekretit Ligjor 25/2008
Ky nen parashikon detyrimin e dorëzimit të pasaportës nga kërkuesi i azilit për autoritetet italiane, me qëllim identifikimin e tij dhe shmangien e mundësisë së largimit nga territori kombëtar gjatë procedurës. Megjithatë, ky detyrim nuk përjashton përdorimin e përkohshëm të dokumentit për nevoja të ligjshme administrative që nuk cenojnë integritetin e procesit.

3. Nevoja e kërkuesit
Në këtë rast, kërkuesi provoi se kishte nevojë të përdorte pasaportën — edhe pse të skaduar — për dy arsye të vlefshme:

Për të mbyllur një kartë parapaguese bankare, që kërkonte një dokument identiteti origjinal dhe të vlefshëm;
Për të rinovuar pasaportën pranë konsullatës së vendit të origjinës, procedurë që parashikon dorëzimin e dokumentit të vjetër.

4. Arsyetimi i Gjykatës
Gjykata konstatoi se detyrimi për dorëzimin e pasaportës nuk ndalon përdorimin e përkohshëm të saj, për sa kohë ekziston një nevojë konkrete, e arsyeshme dhe e justifikuar. Ajo sqaroi gjithashtu se pas përdorimit, dokumenti duhet të rikthehet pranë autoriteteve.

Vendimi bazohet mbi parimin e bashkëpunimit dhe mirëbesimit, të cilin kërkuesi e ka respektuar në mënyrë të plotë.

5. Vendimi dhe shpenzimet
Gjykata pranoi kërkesën dhe urdhëroi kthimin e përkohshëm të pasaportës për qëllimet e përmendura, duke specifikuar se pasaportën e re — sapo të lëshohet — kërkuesi duhet ta dorëzojë menjëherë pranë komisariatit. Shpenzimet gjyqësore u lanë të kompensuara për shkak të natyrës specifike të çështjes dhe mungesës së një kundërshtimi aktiv nga administrata.

6. Përfundime
Ky vendim tregon një qasje fleksibël dhe proporcionale nga ana e gjyqësorit ndaj detyrimeve të kërkuesit të azilit. Ai konfirmon se të drejtat themelore dhe nevojat e përditshme — siç është identifikimi për qëllime bankare apo konsullore — duhet të mbrohen edhe gjatë procesit të mbrojtjes ndërkombëtare, për sa kohë që ato nuk cenojnë sigurinë ligjore të procedurës.

Avv. Fabio Loscerbo

📌 Adresa dhe burime profesionale:

www.reimmigrazione.com
www.avvocatofabioloscerbo.it
Blog: https://avvocatoimmigrazione.blogspot.com/
Telegram: https://t.me/dirittoimmigrazione
Facebook: https://www.facebook.com/avv.loscerbo/
LinkedIn: https://www.linkedin.com/in/fabio-loscerbo-avvocato/
Medium: https://medium.com/@avv.loscerbo
Substack: https://substack.com/@avvfabioloscerbo
Podcast: https://www.spreaker.com/podcast/diritto-dell-immigrazione--5979690
Flipboard: https://flipboard.com/@fabioloscerbo/diritto-dell-immigrazione-j1d9qv3iy

Mbrojtja speciale si garanci për jetën private të rrënjosur: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 7780/2024, datë 23 prill 2025

Titulli:
Mbrojtja speciale si garanci për jetën private të rrënjosur: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 7780/2024, datë 23 prill 2025

Përmbledhje:
Me vendimin e saj të datës 23 prill 2025, Gjykata e Bolonjës pranoi kërkesën e një shtetasi shqiptar dhe urdhëroi lëshimin e lejes së qëndrimit për mbrojtje speciale. Gjykata vlerësoi integrimin shoqëror dhe profesional të arritur në Itali, duke u mbështetur në konceptin e “jetës private” të mbrojtur nga neni 8 i Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Ky vendim i përket vijës së jurisprudencës së gjykatave italiane që kanë shpjeguar fushën e mbrojtjes speciale në dritën e reformës së dekretit 130/2020 dhe dispozitës kalimtare të dekretit 20/2023.

1. Hyrje
Rasti i paraqitur në Gjykatën e Bolonjës lidhej me një refuzim të kërkesës për mbrojtje speciale të lëshuar nga Komisariati i Parmës më 23 maj 2024. Kërkesa e paraqitur mbi bazën e nenit 19, pika 1.1 të Dekretit Legjislativ 286/98 (me ndryshimet e dekretit 130/2020) u pranua plotësisht, me njohjen e të drejtës për një leje qëndrimi dyvjeçare të rinovueshme dhe të konvertueshme.

2. Kuadri ligjor dhe dispozita kalimtare
Gjykata konfirmoi zbatimin e normës së mëparshme përpara hyrjes në fuqi të Dekretit 20/2023, në përputhje me nenin 7, pika 2 të tij. Prandaj, u zbatua neni 19, pika 1.1 i T.U.I. në versionin pas Dekretit 130/2020, që ndalon dëbimin kur ekziston një rrezik i shkeljes serioze të jetës private dhe familjare.

3. Interpretimi juridik i “jetës private”
Gjykata iu referua praktikës gjyqësore të Gjykatës së Kasacionit dhe të GJEDNJ-së, duke theksuar se mbrojtja speciale është një zhvillim i mëtejshëm i ish-mbrojtjes humanitare. Veçanërisht, u theksua se “jeta private” nuk kufizohet vetëm në aspektin profesional, por përfshin marrëdhëniet shoqërore, banesën, pjesëmarrjen kulturore dhe afektive.

4. Vërtetimi i integrimit profesional dhe shoqëror
Paditësi ka jetuar në mënyrë të rregullt në Itali prej gati katër vitesh, është strehuar në një banesë të rregullt dhe ka një kontratë pune të përhershme në sektorin e pastrimeve, me një pagë mujore prej rreth 1000 euro. Dokumentacioni nga INPS tregoi një përmirësim të vazhdueshëm ekonomik. Nuk kishte precedentë penalë ose rrezik për rendin publik.

5. Balancimi i të drejtave dhe parimi i proporcionalitetit
Gjykata iu referua vendimit të bashkuar të Gjykatës së Kasacionit nr. 24413/2021, që thekson detyrimin për të verifikuar nëse dëbimi mund të çojë në “privim serioz të jetës private apo familjare”. Pas konstatimit të integrimit dhe mungesës së rrezikut për sigurinë publike, leja e qëndrimit përbën një e drejtë subjektive.

6. Përfundime
Ky vendim konfirmon parimin e proporcionalitetit dhe rëndësinë qendrore të të drejtës për jetë private. Ai dëshmon se edhe në mungesë të lidhjeve të forta familjare, një proces real i integrimit shoqëror dhe profesional është i mjaftueshëm për të ndaluar dëbimin, në përputhje me angazhimet ndërkombëtare të Italisë.

Avv. Fabio Loscerbo

📌 Lidhje të dobishme dhe kanalet profesionale:

Dëshiron që tani ta kthej këtë tekst në një video me tekst që rrëshqet në shqip?

E drejta për mbrojtje të veçantë bazuar në jetën familjare: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 8636/2023 i datës 16 prill 2025

Titulli:
E drejta për mbrojtje të veçantë bazuar në jetën familjare: koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës, nr. R.G. 8636/2023 i datës 16 prill 2025

Përmbledhje:
Gjykata e Bolonjës ka njohur të drejtën për mbrojtje të veçantë sipas nenit 19, pika 1.1 të Dekretit Ligjor për Imigracionin, në versionin e vlefshëm përpara hyrjes në fuqi të Dekretit Ligjor nr. 20/2023. Vendimi u mbështet në rrënjosjen e fortë familjare dhe shoqërore të shtetases së huaj në Itali, e cila, ndonëse e papunë, është pjesë aktive e një bërthame familjare të qëndrueshme. Ky vendim përputhet me jurisprudencën kombëtare dhe të Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut mbi balancimin ndërmjet të drejtës për jetë private/familjare dhe interesit shtetëror për dëbimin e të huajve.

1. Hyrje
Ky vendim i Gjykatës së Bolonjës (R.G. 8636/2023, i depozituar më 16 prill 2025) trajton çështjen e mbrojtjes së veçantë sipas nenit 19 të Dekretit të Unifikuar për Imigracionin (TUI), në versionin para reformës së dekretit 20/2023. Rasti lidhet me një shtetase të huaj, nënë e dy fëmijëve të mitur dhe bashkëshorte e një shtetasi me leje qëndrimi për mbrojtje të veçantë.

2. Kuadri ligjor
Ligji i zbatueshëm ratione temporis është ai i ndryshuar nga Dekreti Ligjor 130/2020, i cili parashikon jo vetëm mbrojtjen ndaj rrezikut të torturës apo trajtimit çnjerëzor, por edhe ruajtjen e jetës private dhe familjare, në përputhje me nenin 8 të KEDNJ-së.

3. Çfarë rezultoi nga hetimi
Gjatë procedurës gjyqësore, u vërtetua që paditësja jeton në Itali prej më shumë se gjashtë vitesh, kujdeset për fëmijët, jeton në një banesë me qira së bashku me bashkëshortin, i cili është i punësuar me kontratë të përhershme dhe posedon leje qëndrimi për mbrojtje të veçantë.

4. Arsyetimi i Gjykatës
Gjykata përjashtoi praninë e ndonjë rreziku të persekutimit apo trajtimeve çnjerëzore në rast dëbimi, por pranoi kërkesën duke theksuar rëndësinë e rrënjosjes familjare dhe private të konsoliduar në Itali.
U referua në mënyrë eksplicite jurisprudencës së Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, sipas së cilës lidhjet faktike familjare janë të mbrojtura dhe vendimet për dëbim duhet të jenë proporcionale me situatën e personit.

Gjykata gjithashtu citoi vendimin e Gjykatës së Kasacionit nr. 7167/2024, që konfirmon se mund të jepet mbrojtje e veçantë edhe vetëm mbi bazën e lidhjeve familjare, pa qenë e nevojshme të provohet integrimi profesional ose social.

5. Vlerësimi i integrimit
U theksua se për të përfituar mbrojtje të veçantë nuk është e nevojshme të plotësohen të gjithë treguesit njëkohësisht. Në këtë rast, lidhjet familjare, njohja e gjuhës italiane dhe qëndrueshmëria banesore ishin të mjaftueshme për të ndaluar dëbimin.

6. Zbatimi në kohë dhe regjimi juridik
Gjykata sqaroi se, në bazë të nenit 7, pika 2 të Dekretit Ligjor 20/2023, kërkesa ishte paraqitur para hyrjes në fuqi të këtij dekreti, dhe për rrjedhojë zbatohet legjislacioni i mëparshëm: leja e qëndrimit do të ketë vlefshmëri dyvjeçare, është e rinovueshme dhe e konvertueshme në leje për motive pune.

7. Përfundime
Ky vendim është një shembull i zbatimit korrekt të parimit të proporcionalitetit midis të drejtës individuale për jetë familjare dhe interesit shtetëror për kontrollin e migracionit.
Ai përforcon qasjen gjyqësore që lidhjet reale dhe të vazhdueshme familjare janë të mjaftueshme për të përfituar mbrojtje të veçantë, në përputhje me angazhimet ndërkombëtare të Italisë.

Avv. Fabio Loscerbo

📌 Lidhje të dobishme për profilet dhe burimet profesionale:

A dëshiron ta kthej tani këtë përmbajtje në një video me tekst që rrjedh në gjuhën shqipe?

sabato 10 maggio 2025

Mbrojtja e qëndrueshmërisë së të huajit dhe lëshimi i lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë: Koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës – Nr. R.G. 5453/2023 – i datës 16 prill 2025 Shkruar nga Avv. Fabio Loscerbo

Mbrojtja e qëndrueshmërisë së të huajit dhe lëshimi i lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë: Koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës – Nr. R.G. 5453/2023 – i datës 16 prill 2025

Shkruar nga Avv. Fabio Loscerbo

Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i datës 16 prill 2025 (nr. R.G. 5453/2023) përfaqëson një shembull të saktë të zbatimit të qëndrueshëm të legjislacionit mbi mbrojtjen e veçantë sipas nenit 19 të Tekstit Unik për Emigracionin, në versionin e vlefshëm para Dekretit Ligjor nr. 20/2023, në një rast të karakterizuar nga një integrim i thellë personal, profesional dhe familjar i kërkuesit në shoqërinë italiane.

Kërkuesi, një shtetas maroken që jeton në Itali që nga viti 2021, kishte paraqitur një ankim kundër vendimit të Prefekturës së Bolonjës që refuzonte rinovimin e lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë. Ky refuzim ishte njoftuar pas një pritjeje të gjatë gjatë së cilës kërkuesi kishte konsoliduar më tej rrugën e tij të integrimit në territorin italian.

Gjykata shqyrtoi me kujdes rrethanat faktike dhe juridike të çështjes. Gjatë dëgjimit personal të kërkuesit, u konfirmua se ai ishte i punësuar me kontratë të pacaktuar, kishte të ardhura të rregullta, njihte gjuhën italiane dhe merrte pjesë në jetën sociale përmes aktiviteteve sportive. U theksuan gjithashtu lidhjet e qëndrueshme familjare, veçanërisht me të atin, motrën dhe të afërm të tjerë me të cilët ndante strehimin dhe ndihmonte ekonomikisht.

Në planin juridik, gjykata zbatonte versionin e vjetër të nenit 19, pika 1.1 të TUI-t dhe referohej ndaj jurisprudencës së Gjykatës së Kasacionit dhe Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, duke theksuar nevojën për një ekuilibër serioz midis interesit publik për largimin dhe atij personal për ruajtjen e rrënjëve shoqërore dhe familjare, në respekt të nenit 8 të KEDNJ-së mbi jetën private dhe familjare.

Gjykata vuri në dukje se aktiviteti profesional dhe qëndrueshmëria banesore përbëjnë elemente thelbësore të të drejtës për jetë private dhe se humbja e këtyre elementeve do të sillte një shkelje të rëndë të të drejtave themelore të kërkuesit, në mungesë të ndonjë arsyeje legjitime të lidhur me rendin ose shëndetin publik.

Gjykata urdhëroi lëshimin e një leje qëndrimi për motive mbrojtjeje të veçantë për një afat dyvjeçar, të rinovueshme dhe të konvertueshme në leje për motive pune, duke zbatuar qartë dispozitat para dekretit të ashtuquajtur “Cutro” dhe duke njohur të drejtën subjektive të kërkuesit për të qëndruar në Itali.

Ky vendim vendoset brenda një rryme jurisprudence gjithnjë e më të qëndrueshme që pranon mbrojtjen e veçantë jo si një përjashtim, por si një mjet normal për mbrojtjen e dinjitetit njerëzor dhe solidaritetit, mbi të cilat ndërtohet rendi juridik italian, veçanërisht kur në fjalë është identiteti dhe rrugëtimi jetësor i dikujt që ka vendosur të ndërtojë të ardhmen në Itali.

Avv. Fabio Loscerbo

sabato 3 maggio 2025

Mbrojtja paraprake e integrimit social në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Brescias, Vendimi nr. R.G. 4598-1/2025, datë 29 prill 2025

Përmbledhje
Me vendimin e datës 29 prill 2025, Gjykata e Brescias ka pezulluar zbatimin e një vendimi për refuzimin e kërkesës për leje qëndrimi për mbrojtje speciale, duke konstatuar ekzistencën e fumus boni iuris (bazueshmëri e dukshme ligjore) dhe periculum in mora (rrezik nga vonesa), në dritën e dokumentacionit që vërtetonte integrimin social dhe profesional të kërkuesit. Ky vendim riafirmon rëndësinë e parimit të rrënjosjes sociale në funksion të mbrojtjes së përkohshme të së drejtës për qëndrim.

1. Hyrje

Vendimi i Gjykatës Civile të Brescias – Seksioni i specializuar për çështjet e imigracionit – i marrë në kuadër të procedurës R.G. 4598-1/2025, përbën një konfirmim të rëndësishëm të qasjes gjyqësore që e konsideron integrimin social si element mbrojtës edhe në fazën paraprake të gjykimit mbi mbrojtjen speciale.

2. Rasti konkret

Kërkuesi, shtetas maroken i vendosur në Itali që prej vitit 2020, kishte paraqitur një kërkesë për leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale në bazë të nenit 19 të Dekretit Legjislativ nr. 286/1998, duke bashkëngjitur dokumente që dëshmonin përfshirjen e tij reale në jetën sociale, banesore dhe të punës në territorin italian.

Ndër dokumentet e paraqitura gjendeshin:

kontratë qiraje e regjistruar dhe certifikatë rezidence;
kontratë pune pa afat me të njëjtën kompani ku kishte punuar më parë me kontratë të përkohshme;
dëshmi të ardhurash dhe kontributeve, që vërtetonin pavarësinë ekonomike.

Megjithatë, pavarësisht kësaj, Policia kishte refuzuar kërkesën, vendim që u apelua me kërkesë për pezullim të menjëhershëm të zbatimit.

3. Vendimi i pezullimit

Gjykata e konsideroi të përmbushura kriteret për pranimin e masës paraprake të pezullimit, duke vënë në dukje:

fumus boni iuris – që u mbështet në ekzistencën e një marrëdhënieje pune të qëndrueshme dhe dokumentacionit që provonte integrimin efektiv të kërkuesit në realitetin lokal;
periculum in mora – rreziku që kërkuesi të dëbohej para përfundimit të gjykimit, duke humbur vendin e punës dhe duke u ndërprerë procesi i integrimit të tij në shoqëri.

Vendimi bazohet në nenet 19-ter dhe 5, pika 2, të Dekretit Legjislativ nr. 150/2011 dhe mbështetet në një jurisprudencë tashmë të konsoliduar, që e konsideron qëndrueshmërinë dhe përfshirjen shoqërore dhe profesionale si kritere të rëndësishme për pranimin e kërkesave paraprake.

4. Përfundime

Ky vendim paraprak i Gjykatës së Brescias rikonfirmon funksionin mbrojtës të nenit 19, pika 1.1 të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, në përputhje me nenin 8 të KEDNJ-së, duke garantuar mbrojtje të menjëhershme dhe konkrete për shtetasit e huaj që kanë krijuar lidhje reale me territorin italian. Ky vendim përforcon idenë se integrimi nuk është vetëm një fakt social, por një vlerë juridike që legjitimon të drejtën për mbrojtje, si në fazën paraprake, ashtu edhe në thelb të çështjes.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Mbrojtja e parimit të rrënjosjes si një e drejtë subjektive për përfitimin e mbrojtjes speciale Gjykata e Bolonjës – Vendimi nr. R.G. 12304/2023, datë 15 prill 2025

Mbrojtja e parimit të rrënjosjes si një e drejtë subjektive për përfitimin e mbrojtjes speciale

Gjykata e Bolonjës – Vendimi nr. R.G. 12304/2023, datë 15 prill 2025

Përmbledhje:
Me vendimin nr. R.G. 12304/2023 të datës 15 prill 2025, Gjykata e Bolonjës pranoi padinë ndaj refuzimit të kërkesës për leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, duke theksuar rëndësinë qendrore të parimit të rrënjosjes sociale dhe emocionale të shtetasit të huaj si kufizim ndaj fuqisë shtetërore për dëbim. Gjykata vlerësoi se dëbimi do të përbënte shkelje të së drejtës për respektimin e jetës private dhe familjare, në kuptim të nenit 8 të KEDNJ-së dhe nenit 19, pika 1.1 të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, sipas versionit në fuqi përpara Dekretit “Cutro”.

Teksti i artikullit:

Ky vendim i Gjykatës së Bolonjës, i datës 15 prill 2025 (nr. R.G. 12304/2023), paraqet një analizë të qartë dhe të argumentuar të kuadrit ligjor për aplikimin e mbrojtjes speciale në sistemin juridik italian, duke iu referuar reformës së futur nga Dekreti nr. 130/2020 (Ligji nr. 173/2020), përpara kufizimeve të vendosura nga i ashtuquajturi Dekret “Cutro”.

Gjykata njohu të drejtën subjektive të paditësit – një shtetas tunizian që kishte hyrë në Itali në vitin 2021 – për të marrë leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, për shkak të rrezikut konkret të shkeljes së të drejtës për jetë private dhe familjare në rast kthimi në vendin e origjinës.

Kërkesa ishte paraqitur më 2 gusht 2022, por ishte refuzuar nga Policia e Bolonjës, mbi bazën e një opinioni negativ të Komisionit Territorial. Megjithatë, gjykata pranoi pretendimet e paditësit, duke vlerësuar se ai kishte ndërtuar një rrugëtim real integrimi: kontratë pune të rregullt dhe të konvertuar në kontratë të përhershme, banesë të pavarur, lidhje sociale dhe emocionale të qëndrueshme, dhe një shkëputje progresive nga vendi i origjinës.

Në vendim theksohet rëndësia e nenit 19, pika 1.1, të Ligjit për Imigracionin, i cili kërkon një balancim ndërmjet të drejtës së të huajit për jetë private dhe familjare dhe interesit publik. Në mungesë të një rreziku konkret për sigurinë publike – që në këtë rast nuk ekzistonte – gjykata vlerësoi se largimi nga Italia do të shkaktonte “shkulje” sociale të papranueshme.

Vendimi bazohet në jurisprudencën e Gjykatës së Kasacionit (sidomos Vendimi i GJKK nr. 24413/2021) dhe të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (në veçanti çështja Narjis kundër Italisë), duke vlerësuar se rrënjosja personale, profesionale dhe sociale në Itali përbën një kufi ndaj dëbimit dhe një bazë autonome për përfitimin e mbrojtjes speciale.

Nga pikëpamja procedurale, është me rëndësi edhe fakti që gjykata pranoi kërkesën për rivendosje në afat për paraqitjen e padisë, për shkak të mungesës së përkthimit të vendimit të refuzimit në një gjuhë të kuptueshme për paditësin, çka përbën shkelje të nenit 13, pika 7, të Ligjit për Imigracionin.

Përfundime:
Gjykata njohu të drejtën e paditësit për të marrë një leje qëndrimi dyvjeçare për mbrojtje speciale, të rindërtohet dhe të konvertohet në leje pune. Ky vendim ndjek një qasje interpretimi në përputhje me Kushtetutën italiane, ku integrimi social nuk është më vetëm një fakt, por një vlerë juridike. Mbrojtja e të drejtave themelore të njeriut – përfshirë identitetin dhe dinjitetin – forcohet kështu si themel i sistemit të mikpritjes dhe përfshirjes.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Kuptimi i rrënjosjes dhe e drejta për respektimin e jetës private dhe familjare në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Firences, Vendimi nr. R.G. 61/2023, datë 30 prill 2025

TITULLI:
Kuptimi i rrënjosjes dhe e drejta për respektimin e jetës private dhe familjare në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Firences, Vendimi nr. R.G. 61/2023, datë 30 prill 2025

Përmbledhje:
Me vendimin nr. R.G. 61/2023 të datës 30 prill 2025, Gjykata e Firences pranoi padinë e një shtetasi të huaj, të cilit i ishte refuzuar kërkesa për mbrojtje ndërkombëtare për shkak të dukshmërisë së pabazueshmërisë, duke i njohur të drejtën për të marrë leje qëndrimi për mbrojtje speciale. Vendimi bazohet në konstatimin e një rrënjosjeje konkrete sociale dhe profesionale në Itali, si dhe në zbatimin e nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, të interpretuar në dritën e jurisprudencës së Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut.

Teksti i artikullit:

Vendimi i Gjykatës së Firences i datës 30 prill 2025 (nr. R.G. 61/2023) përfaqëson një shembull domethënës të evolucionit të jurisprudencës italiane në lidhje me mbrojtjen speciale, në përputhje me të drejtën evropiane dhe ndryshimet më të fundit ligjore.

Në rastin konkret, paditësi, shtetas maroken, kishte paraqitur kërkesë për mbrojtje ndërkombëtare, e refuzuar nga autoritetet administrative për shkak të mungesës së elementeve të mjaftueshme për të justifikuar statusin. Në gjykim, ai braktisi pretendimin për azil dhe mbrojtje dytësore dhe kërkoi vetëm njohjen e mbrojtjes speciale, duke paraqitur dokumentacion që provonte një rrugëtim të qëndrueshëm integrimi social dhe profesional në Itali.

Gjykata, duke konsideruar se vlerësimet e Komisionit për mbrojtjen ndërkombëtare ishin tashmë të konsoliduara, u përqendrua në ekzaminimin e kushteve për mbrojtje speciale, në përputhje me nenin 19, pika 1.1, të dekretit ligjor nr. 286/98, në versionin e tij të ndryshuar me ligjin nr. 173/2020. Kjo dispozitë ndalon dëbimin ose refuzimin e hyrjes kur një masë e tillë do të cenonte rëndë jetën private apo familjare të individit.

Thelbësore në këtë vendim është përdorimi i konceptit të "rrënjosjes sociale dhe familjare", të trajtuar si një kriter vendimtar për dhënien e mbrojtjes. Vendimi citon në mënyrë eksplicite jurisprudencën e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, në veçanti çështjen Narjis kundër Italisë, për të theksuar se, edhe në mungesë të lidhjeve të drejtpërdrejta familjare, rrjeti i marrëdhënieve sociale dhe profesionale është pjesë përbërëse e jetës private të mbrojtur nga neni 8 i KEDNJ-së.

Në rastin konkret, paditësi kishte një kontratë pune të tipit "praktikë profesionale pa afat", kishte ndjekur kurse të gjuhës italiane dhe trajnim profesional në sektorin e ndërtimit, dhe ishte plotësisht i integruar në jetën sociale të Firences. Në të kundërt, kthimi në vendin e origjinës nuk do të ofronte kushte të barabarta integrimi, pasi mungonin lidhjet reale me komunitetin atje.

Gjykata theksoi se ekuilibrimi i kërkuar nga ligji nuk është rezultat i një krahasimi abstrakt ndërmjet sistemeve, por i një analize konkrete të cenueshmërisë që rrjedh nga humbja e habitatit social të ndërtuar në Itali.

Vendimi përfundoi me njohjen e të drejtës për leje qëndrimi për dy vjet, e konvertueshme në leje pune, me mundësi rinovimi, si dhe me kompensimin reciprok të shpenzimeve për shkak të karakterit të ri të provave të paraqitura gjatë gjykimit.

Përfundim:
Ky vendim i shtohet një linje interpretimi që i jep përmbajtje kushtetuese nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, duke vënë në plan të parë integrimin dhe rrënjosjen personale si elementë të pavarur dhe vendimtarë për mbrojtjen e të huajit, edhe përtej skemave tradicionale të mbrojtjes ndërkombëtare.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Mbrojtja e të drejtës për jetën private dhe familjare si bazë për lejen e qëndrimit për mbrojtje të veçantë – Gjykata e Bolonjës, Vendimi nr. R.G. 4732/2023, datë 3 prill 2025

TITULLI:
Mbrojtja e të drejtës për jetën private dhe familjare si bazë për lejen e qëndrimit për mbrojtje të veçantë – Gjykata e Bolonjës, Vendimi nr. R.G. 4732/2023, datë 3 prill 2025

Përmbledhje:
Gjykata e Bolonjës, me vendimin e saj të datës 3 prill 2025, ka pranuar padinë kundër mohimit të lejes së qëndrimit për mbrojtje të veçantë, duke i njohur paditëses të drejtën për këtë formë mbrojtjeje në përputhje me nenin 19, pika 1.1, të Dekretit Legjislativ nr. 286/1998, sipas versionit në fuqi para hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit “Dekret Cutro”. Gjykata ka vlerësuar se largimi i paditëses nga territori italian do të sillte një cenim serioz të së drejtës për jetën private dhe familjare të garantuar nga neni 8 i KEDNJ-së.

Teksti i artikullit:

Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i datës 3 prill 2025 (nr. R.G. 4732/2023) ofron një mundësi të rëndësishme për të reflektuar mbi kuptimin dhe fushën e zbatimit të nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, në lidhje me mbrojtjen e veçantë. Ky vendim rithekson rëndësinë themelore të së drejtës për jetën private dhe familjare si një kriter i pavarur dhe i mjaftueshëm për njohjen e kësaj mbrojtjeje, edhe në mungesë të rrezikut konkret në vendin e origjinës.

Në rastin konkret, paditëses i ishte refuzuar kërkesa nga ana e Komisariatit të Policisë, në bazë të një opinion negativ të Komisionit Territorial, për mungesë të dukshme të integrimit social ose familjar. Megjithatë, gjatë gjykimit, u vërtetua një situatë integrimi të thellë në territorin italian: prani e vazhdueshme që nga viti 2018, bashkëjetesë fillimisht me hallën dhe më pas me bashkëshortin, punësim i rregullt, banesë e mëvetësishme, zotërim i gjuhës italiane dhe shtatzëni në vazhdim.

Gjykata ka dhënë peshë të veçantë marrëdhënieve reale të krijuara nga paditësja në shoqërinë italiane dhe, duke iu referuar praktikës gjyqësore të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut dhe të Gjykatës së Kasacionit Italian (nr. 24413/2021; nr. 7861/2022; nr. 9080/2023), ka nënvizuar se mbrojtja e nenit 8 të KEDNJ-së shtrihet jo vetëm te lidhjet familjare të mirëfillta, por edhe te marrëdhëniet emocionale, sociale dhe profesionale. Në këtë kontekst, rrënjosja e individit në territor përbën një kufizim të vlefshëm për autoritetet shtetërore në ushtrimin e kompetencës së dëbimit, përveç në rastet e rrezikut të lartë për sigurinë publike.

Me rëndësi është edhe fakti që gjykata ka vlerësuar shtatzëninë si një gjendje të veçantë të brishtësisë personale që kërkon mbrojtje të shtuar, në përputhje me parimet e dinjitetit njerëzor.

Gjithashtu, gjykata ka vlerësuar se, në zbatim të nenit 7, pika 2, të Dekretit Ligjor nr. 20/2023 (Dekreti Cutro), në këtë rast duhet të zbatohet ligji i mëparshëm. Kështu, leja e qëndrimit e njohur për paditësen ka afat dyvjeçar, është e konvertueshme në leje pune dhe e rinovueshme, duke garantuar stabilitet të vërtetë ligjor dhe profesional.

Në përfundim, ky vendim kontribuon në pasurimin e interpretimit material të nenit 19, pika 1.1, të T.U.I.-së, duke përforcuar se mbrojtja e veçantë nuk është një masë e jashtëzakonshme, por një mjet juridik thelbësor për mbrojtjen e dinjitetit dhe identitetit të emigrantit të integruar në Itali.

Avv. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it