Avokat për Imigracionin: maggio 2025

sabato 10 maggio 2025

Mbrojtja e qëndrueshmërisë së të huajit dhe lëshimi i lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë: Koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës – Nr. R.G. 5453/2023 – i datës 16 prill 2025 Shkruar nga Avv. Fabio Loscerbo

Mbrojtja e qëndrueshmërisë së të huajit dhe lëshimi i lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë: Koment mbi vendimin e Gjykatës së Bolonjës – Nr. R.G. 5453/2023 – i datës 16 prill 2025

Shkruar nga Avv. Fabio Loscerbo

Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i datës 16 prill 2025 (nr. R.G. 5453/2023) përfaqëson një shembull të saktë të zbatimit të qëndrueshëm të legjislacionit mbi mbrojtjen e veçantë sipas nenit 19 të Tekstit Unik për Emigracionin, në versionin e vlefshëm para Dekretit Ligjor nr. 20/2023, në një rast të karakterizuar nga një integrim i thellë personal, profesional dhe familjar i kërkuesit në shoqërinë italiane.

Kërkuesi, një shtetas maroken që jeton në Itali që nga viti 2021, kishte paraqitur një ankim kundër vendimit të Prefekturës së Bolonjës që refuzonte rinovimin e lejes së qëndrimit për motive mbrojtjeje të veçantë. Ky refuzim ishte njoftuar pas një pritjeje të gjatë gjatë së cilës kërkuesi kishte konsoliduar më tej rrugën e tij të integrimit në territorin italian.

Gjykata shqyrtoi me kujdes rrethanat faktike dhe juridike të çështjes. Gjatë dëgjimit personal të kërkuesit, u konfirmua se ai ishte i punësuar me kontratë të pacaktuar, kishte të ardhura të rregullta, njihte gjuhën italiane dhe merrte pjesë në jetën sociale përmes aktiviteteve sportive. U theksuan gjithashtu lidhjet e qëndrueshme familjare, veçanërisht me të atin, motrën dhe të afërm të tjerë me të cilët ndante strehimin dhe ndihmonte ekonomikisht.

Në planin juridik, gjykata zbatonte versionin e vjetër të nenit 19, pika 1.1 të TUI-t dhe referohej ndaj jurisprudencës së Gjykatës së Kasacionit dhe Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, duke theksuar nevojën për një ekuilibër serioz midis interesit publik për largimin dhe atij personal për ruajtjen e rrënjëve shoqërore dhe familjare, në respekt të nenit 8 të KEDNJ-së mbi jetën private dhe familjare.

Gjykata vuri në dukje se aktiviteti profesional dhe qëndrueshmëria banesore përbëjnë elemente thelbësore të të drejtës për jetë private dhe se humbja e këtyre elementeve do të sillte një shkelje të rëndë të të drejtave themelore të kërkuesit, në mungesë të ndonjë arsyeje legjitime të lidhur me rendin ose shëndetin publik.

Gjykata urdhëroi lëshimin e një leje qëndrimi për motive mbrojtjeje të veçantë për një afat dyvjeçar, të rinovueshme dhe të konvertueshme në leje për motive pune, duke zbatuar qartë dispozitat para dekretit të ashtuquajtur “Cutro” dhe duke njohur të drejtën subjektive të kërkuesit për të qëndruar në Itali.

Ky vendim vendoset brenda një rryme jurisprudence gjithnjë e më të qëndrueshme që pranon mbrojtjen e veçantë jo si një përjashtim, por si një mjet normal për mbrojtjen e dinjitetit njerëzor dhe solidaritetit, mbi të cilat ndërtohet rendi juridik italian, veçanërisht kur në fjalë është identiteti dhe rrugëtimi jetësor i dikujt që ka vendosur të ndërtojë të ardhmen në Itali.

Avv. Fabio Loscerbo

sabato 3 maggio 2025

Mbrojtja paraprake e integrimit social në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Brescias, Vendimi nr. R.G. 4598-1/2025, datë 29 prill 2025

Përmbledhje
Me vendimin e datës 29 prill 2025, Gjykata e Brescias ka pezulluar zbatimin e një vendimi për refuzimin e kërkesës për leje qëndrimi për mbrojtje speciale, duke konstatuar ekzistencën e fumus boni iuris (bazueshmëri e dukshme ligjore) dhe periculum in mora (rrezik nga vonesa), në dritën e dokumentacionit që vërtetonte integrimin social dhe profesional të kërkuesit. Ky vendim riafirmon rëndësinë e parimit të rrënjosjes sociale në funksion të mbrojtjes së përkohshme të së drejtës për qëndrim.

1. Hyrje

Vendimi i Gjykatës Civile të Brescias – Seksioni i specializuar për çështjet e imigracionit – i marrë në kuadër të procedurës R.G. 4598-1/2025, përbën një konfirmim të rëndësishëm të qasjes gjyqësore që e konsideron integrimin social si element mbrojtës edhe në fazën paraprake të gjykimit mbi mbrojtjen speciale.

2. Rasti konkret

Kërkuesi, shtetas maroken i vendosur në Itali që prej vitit 2020, kishte paraqitur një kërkesë për leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale në bazë të nenit 19 të Dekretit Legjislativ nr. 286/1998, duke bashkëngjitur dokumente që dëshmonin përfshirjen e tij reale në jetën sociale, banesore dhe të punës në territorin italian.

Ndër dokumentet e paraqitura gjendeshin:

kontratë qiraje e regjistruar dhe certifikatë rezidence;
kontratë pune pa afat me të njëjtën kompani ku kishte punuar më parë me kontratë të përkohshme;
dëshmi të ardhurash dhe kontributeve, që vërtetonin pavarësinë ekonomike.

Megjithatë, pavarësisht kësaj, Policia kishte refuzuar kërkesën, vendim që u apelua me kërkesë për pezullim të menjëhershëm të zbatimit.

3. Vendimi i pezullimit

Gjykata e konsideroi të përmbushura kriteret për pranimin e masës paraprake të pezullimit, duke vënë në dukje:

fumus boni iuris – që u mbështet në ekzistencën e një marrëdhënieje pune të qëndrueshme dhe dokumentacionit që provonte integrimin efektiv të kërkuesit në realitetin lokal;
periculum in mora – rreziku që kërkuesi të dëbohej para përfundimit të gjykimit, duke humbur vendin e punës dhe duke u ndërprerë procesi i integrimit të tij në shoqëri.

Vendimi bazohet në nenet 19-ter dhe 5, pika 2, të Dekretit Legjislativ nr. 150/2011 dhe mbështetet në një jurisprudencë tashmë të konsoliduar, që e konsideron qëndrueshmërinë dhe përfshirjen shoqërore dhe profesionale si kritere të rëndësishme për pranimin e kërkesave paraprake.

4. Përfundime

Ky vendim paraprak i Gjykatës së Brescias rikonfirmon funksionin mbrojtës të nenit 19, pika 1.1 të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, në përputhje me nenin 8 të KEDNJ-së, duke garantuar mbrojtje të menjëhershme dhe konkrete për shtetasit e huaj që kanë krijuar lidhje reale me territorin italian. Ky vendim përforcon idenë se integrimi nuk është vetëm një fakt social, por një vlerë juridike që legjitimon të drejtën për mbrojtje, si në fazën paraprake, ashtu edhe në thelb të çështjes.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Mbrojtja e parimit të rrënjosjes si një e drejtë subjektive për përfitimin e mbrojtjes speciale Gjykata e Bolonjës – Vendimi nr. R.G. 12304/2023, datë 15 prill 2025

Mbrojtja e parimit të rrënjosjes si një e drejtë subjektive për përfitimin e mbrojtjes speciale

Gjykata e Bolonjës – Vendimi nr. R.G. 12304/2023, datë 15 prill 2025

Përmbledhje:
Me vendimin nr. R.G. 12304/2023 të datës 15 prill 2025, Gjykata e Bolonjës pranoi padinë ndaj refuzimit të kërkesës për leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, duke theksuar rëndësinë qendrore të parimit të rrënjosjes sociale dhe emocionale të shtetasit të huaj si kufizim ndaj fuqisë shtetërore për dëbim. Gjykata vlerësoi se dëbimi do të përbënte shkelje të së drejtës për respektimin e jetës private dhe familjare, në kuptim të nenit 8 të KEDNJ-së dhe nenit 19, pika 1.1 të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, sipas versionit në fuqi përpara Dekretit “Cutro”.

Teksti i artikullit:

Ky vendim i Gjykatës së Bolonjës, i datës 15 prill 2025 (nr. R.G. 12304/2023), paraqet një analizë të qartë dhe të argumentuar të kuadrit ligjor për aplikimin e mbrojtjes speciale në sistemin juridik italian, duke iu referuar reformës së futur nga Dekreti nr. 130/2020 (Ligji nr. 173/2020), përpara kufizimeve të vendosura nga i ashtuquajturi Dekret “Cutro”.

Gjykata njohu të drejtën subjektive të paditësit – një shtetas tunizian që kishte hyrë në Itali në vitin 2021 – për të marrë leje qëndrimi për arsye mbrojtjeje speciale, për shkak të rrezikut konkret të shkeljes së të drejtës për jetë private dhe familjare në rast kthimi në vendin e origjinës.

Kërkesa ishte paraqitur më 2 gusht 2022, por ishte refuzuar nga Policia e Bolonjës, mbi bazën e një opinioni negativ të Komisionit Territorial. Megjithatë, gjykata pranoi pretendimet e paditësit, duke vlerësuar se ai kishte ndërtuar një rrugëtim real integrimi: kontratë pune të rregullt dhe të konvertuar në kontratë të përhershme, banesë të pavarur, lidhje sociale dhe emocionale të qëndrueshme, dhe një shkëputje progresive nga vendi i origjinës.

Në vendim theksohet rëndësia e nenit 19, pika 1.1, të Ligjit për Imigracionin, i cili kërkon një balancim ndërmjet të drejtës së të huajit për jetë private dhe familjare dhe interesit publik. Në mungesë të një rreziku konkret për sigurinë publike – që në këtë rast nuk ekzistonte – gjykata vlerësoi se largimi nga Italia do të shkaktonte “shkulje” sociale të papranueshme.

Vendimi bazohet në jurisprudencën e Gjykatës së Kasacionit (sidomos Vendimi i GJKK nr. 24413/2021) dhe të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (në veçanti çështja Narjis kundër Italisë), duke vlerësuar se rrënjosja personale, profesionale dhe sociale në Itali përbën një kufi ndaj dëbimit dhe një bazë autonome për përfitimin e mbrojtjes speciale.

Nga pikëpamja procedurale, është me rëndësi edhe fakti që gjykata pranoi kërkesën për rivendosje në afat për paraqitjen e padisë, për shkak të mungesës së përkthimit të vendimit të refuzimit në një gjuhë të kuptueshme për paditësin, çka përbën shkelje të nenit 13, pika 7, të Ligjit për Imigracionin.

Përfundime:
Gjykata njohu të drejtën e paditësit për të marrë një leje qëndrimi dyvjeçare për mbrojtje speciale, të rindërtohet dhe të konvertohet në leje pune. Ky vendim ndjek një qasje interpretimi në përputhje me Kushtetutën italiane, ku integrimi social nuk është më vetëm një fakt, por një vlerë juridike. Mbrojtja e të drejtave themelore të njeriut – përfshirë identitetin dhe dinjitetin – forcohet kështu si themel i sistemit të mikpritjes dhe përfshirjes.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Kuptimi i rrënjosjes dhe e drejta për respektimin e jetës private dhe familjare në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Firences, Vendimi nr. R.G. 61/2023, datë 30 prill 2025

TITULLI:
Kuptimi i rrënjosjes dhe e drejta për respektimin e jetës private dhe familjare në kuadër të mbrojtjes speciale – Gjykata e Firences, Vendimi nr. R.G. 61/2023, datë 30 prill 2025

Përmbledhje:
Me vendimin nr. R.G. 61/2023 të datës 30 prill 2025, Gjykata e Firences pranoi padinë e një shtetasi të huaj, të cilit i ishte refuzuar kërkesa për mbrojtje ndërkombëtare për shkak të dukshmërisë së pabazueshmërisë, duke i njohur të drejtën për të marrë leje qëndrimi për mbrojtje speciale. Vendimi bazohet në konstatimin e një rrënjosjeje konkrete sociale dhe profesionale në Itali, si dhe në zbatimin e nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, të interpretuar në dritën e jurisprudencës së Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut.

Teksti i artikullit:

Vendimi i Gjykatës së Firences i datës 30 prill 2025 (nr. R.G. 61/2023) përfaqëson një shembull domethënës të evolucionit të jurisprudencës italiane në lidhje me mbrojtjen speciale, në përputhje me të drejtën evropiane dhe ndryshimet më të fundit ligjore.

Në rastin konkret, paditësi, shtetas maroken, kishte paraqitur kërkesë për mbrojtje ndërkombëtare, e refuzuar nga autoritetet administrative për shkak të mungesës së elementeve të mjaftueshme për të justifikuar statusin. Në gjykim, ai braktisi pretendimin për azil dhe mbrojtje dytësore dhe kërkoi vetëm njohjen e mbrojtjes speciale, duke paraqitur dokumentacion që provonte një rrugëtim të qëndrueshëm integrimi social dhe profesional në Itali.

Gjykata, duke konsideruar se vlerësimet e Komisionit për mbrojtjen ndërkombëtare ishin tashmë të konsoliduara, u përqendrua në ekzaminimin e kushteve për mbrojtje speciale, në përputhje me nenin 19, pika 1.1, të dekretit ligjor nr. 286/98, në versionin e tij të ndryshuar me ligjin nr. 173/2020. Kjo dispozitë ndalon dëbimin ose refuzimin e hyrjes kur një masë e tillë do të cenonte rëndë jetën private apo familjare të individit.

Thelbësore në këtë vendim është përdorimi i konceptit të "rrënjosjes sociale dhe familjare", të trajtuar si një kriter vendimtar për dhënien e mbrojtjes. Vendimi citon në mënyrë eksplicite jurisprudencën e Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut, në veçanti çështjen Narjis kundër Italisë, për të theksuar se, edhe në mungesë të lidhjeve të drejtpërdrejta familjare, rrjeti i marrëdhënieve sociale dhe profesionale është pjesë përbërëse e jetës private të mbrojtur nga neni 8 i KEDNJ-së.

Në rastin konkret, paditësi kishte një kontratë pune të tipit "praktikë profesionale pa afat", kishte ndjekur kurse të gjuhës italiane dhe trajnim profesional në sektorin e ndërtimit, dhe ishte plotësisht i integruar në jetën sociale të Firences. Në të kundërt, kthimi në vendin e origjinës nuk do të ofronte kushte të barabarta integrimi, pasi mungonin lidhjet reale me komunitetin atje.

Gjykata theksoi se ekuilibrimi i kërkuar nga ligji nuk është rezultat i një krahasimi abstrakt ndërmjet sistemeve, por i një analize konkrete të cenueshmërisë që rrjedh nga humbja e habitatit social të ndërtuar në Itali.

Vendimi përfundoi me njohjen e të drejtës për leje qëndrimi për dy vjet, e konvertueshme në leje pune, me mundësi rinovimi, si dhe me kompensimin reciprok të shpenzimeve për shkak të karakterit të ri të provave të paraqitura gjatë gjykimit.

Përfundim:
Ky vendim i shtohet një linje interpretimi që i jep përmbajtje kushtetuese nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, duke vënë në plan të parë integrimin dhe rrënjosjen personale si elementë të pavarur dhe vendimtarë për mbrojtjen e të huajit, edhe përtej skemave tradicionale të mbrojtjes ndërkombëtare.

Av. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it

Mbrojtja e të drejtës për jetën private dhe familjare si bazë për lejen e qëndrimit për mbrojtje të veçantë – Gjykata e Bolonjës, Vendimi nr. R.G. 4732/2023, datë 3 prill 2025

TITULLI:
Mbrojtja e të drejtës për jetën private dhe familjare si bazë për lejen e qëndrimit për mbrojtje të veçantë – Gjykata e Bolonjës, Vendimi nr. R.G. 4732/2023, datë 3 prill 2025

Përmbledhje:
Gjykata e Bolonjës, me vendimin e saj të datës 3 prill 2025, ka pranuar padinë kundër mohimit të lejes së qëndrimit për mbrojtje të veçantë, duke i njohur paditëses të drejtën për këtë formë mbrojtjeje në përputhje me nenin 19, pika 1.1, të Dekretit Legjislativ nr. 286/1998, sipas versionit në fuqi para hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit “Dekret Cutro”. Gjykata ka vlerësuar se largimi i paditëses nga territori italian do të sillte një cenim serioz të së drejtës për jetën private dhe familjare të garantuar nga neni 8 i KEDNJ-së.

Teksti i artikullit:

Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i datës 3 prill 2025 (nr. R.G. 4732/2023) ofron një mundësi të rëndësishme për të reflektuar mbi kuptimin dhe fushën e zbatimit të nenit 19, pika 1.1, të Ligjit të Unifikuar për Imigracionin, në lidhje me mbrojtjen e veçantë. Ky vendim rithekson rëndësinë themelore të së drejtës për jetën private dhe familjare si një kriter i pavarur dhe i mjaftueshëm për njohjen e kësaj mbrojtjeje, edhe në mungesë të rrezikut konkret në vendin e origjinës.

Në rastin konkret, paditëses i ishte refuzuar kërkesa nga ana e Komisariatit të Policisë, në bazë të një opinion negativ të Komisionit Territorial, për mungesë të dukshme të integrimit social ose familjar. Megjithatë, gjatë gjykimit, u vërtetua një situatë integrimi të thellë në territorin italian: prani e vazhdueshme që nga viti 2018, bashkëjetesë fillimisht me hallën dhe më pas me bashkëshortin, punësim i rregullt, banesë e mëvetësishme, zotërim i gjuhës italiane dhe shtatzëni në vazhdim.

Gjykata ka dhënë peshë të veçantë marrëdhënieve reale të krijuara nga paditësja në shoqërinë italiane dhe, duke iu referuar praktikës gjyqësore të Gjykatës Evropiane për të Drejtat e Njeriut dhe të Gjykatës së Kasacionit Italian (nr. 24413/2021; nr. 7861/2022; nr. 9080/2023), ka nënvizuar se mbrojtja e nenit 8 të KEDNJ-së shtrihet jo vetëm te lidhjet familjare të mirëfillta, por edhe te marrëdhëniet emocionale, sociale dhe profesionale. Në këtë kontekst, rrënjosja e individit në territor përbën një kufizim të vlefshëm për autoritetet shtetërore në ushtrimin e kompetencës së dëbimit, përveç në rastet e rrezikut të lartë për sigurinë publike.

Me rëndësi është edhe fakti që gjykata ka vlerësuar shtatzëninë si një gjendje të veçantë të brishtësisë personale që kërkon mbrojtje të shtuar, në përputhje me parimet e dinjitetit njerëzor.

Gjithashtu, gjykata ka vlerësuar se, në zbatim të nenit 7, pika 2, të Dekretit Ligjor nr. 20/2023 (Dekreti Cutro), në këtë rast duhet të zbatohet ligji i mëparshëm. Kështu, leja e qëndrimit e njohur për paditësen ka afat dyvjeçar, është e konvertueshme në leje pune dhe e rinovueshme, duke garantuar stabilitet të vërtetë ligjor dhe profesional.

Në përfundim, ky vendim kontribuon në pasurimin e interpretimit material të nenit 19, pika 1.1, të T.U.I.-së, duke përforcuar se mbrojtja e veçantë nuk është një masë e jashtëzakonshme, por një mjet juridik thelbësor për mbrojtjen e dinjitetit dhe identitetit të emigrantit të integruar në Itali.

Avv. Fabio Loscerbo
Avokat i specializuar në të drejtën e imigracionit
www.avvocatofabioloscerbo.it